| |
Είμ’ ο εξωτερικός της εξαγωγικής,
στις αγγαρείες, -μηχανή δεν έχω,
προσόντα μου πως είμαι ολιγαρκής,
με λένε Φώτη, κι όλη μέρα τρέχω.
Βγάζω το μήνα πέρα μ’ εφτακόσα
πληρώνω νοίκι, φως και τρώω τρακόσα.
Αφεντικά μου οι “ΑΔΕΡΦΟΙ ΠΑΡΑΔΕΣ”
ποιος λέει συγγένεια πως δεν έχει η κονόμα
γι αυτό λοιπόν κι οι δυο μου αδερφάδες
έπαψαν και να μου τηλεφωνούν ακόμα;
Πάτησα τα σαρανταπέντε, πια
πως γλύτωσα μανούλα απ’ τα γιαπιά
Εγώ, σαν πέφτει η νύχτα, ξεσαλώνω!
Χλίδες, καζίνα και μπαράκια και ποτά.
Σε λάγνους κι άγριους έρωτες ματώνω,
φεύγω ξεχνώντας τη γραβάτα τελικά.
Κοιμάμαι στο λεωφορείο για τη δουλειά,
μ’ αυτά τα ίδια μου τα ρούχα, τα παλιά.
Μα όπως ο ήλιος καίει τα πεζοδρόμια
τα μεσημέρια των καλοκαιριών,
πεζός Ρηγίλλης – Σύνταγμα – Ομόνοια,
γίνομαι ο Φώτης-κυνηγός σκιών!
Ρίχνω κομμάτια νύχτα στο σακίδιο,
και φτιάχνω για μετά ένα καταφύγιο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
