| |
Νύχτα, κι εγώ πάλι να τριγυρνώ στους δρόμους,
όχι σαν διαβάτης, δεν το μπορώ, δεν θα 'μαι εγώ.
Εγώ απλά γυρνώ,
κοιτώ,
και διαβάζω...
Διαβάζω, όσα ζωγράφισε η μέρα,
κι όσα χάραξε το γιόμα,
πάνω σε μια σάρκα γέρικη,
μα ακόμη ζωντανή...
Είναι γυμνή η ασχήμια της πόλης,
πέρασαν όλοι κι όλα απ' το κορμί της,
αν θές, μπορείς να την λές και πόρνη,
ενίοτε πουτάνα,
μα και πάλι, εκείνη θα 'ναι ζωντανή,
θα 'χει την δική της την ζωή.
Έτσι είναι, η πόλη έχει την δική της την ζωή,
κι ας είναι απο τσιμέντο,
κι ας πνίγεται στην βρώμα,
κι ας είναι υπόδειγμα κακογουστιάς,
κι ας αγγίζει ο ρατσισμός της νύχτας της, τα όρια του απαρτχάιντ.
Η πόλη έχει την δική της την ζωή...
Μα τι είναι η ζωή;
....................
Συνθήματα στους τοίχους,
αράδες φτιαγμένες απο μπογιά,
που απλώθηκε απο χέρια...
"Η ζωή είναι ενα μπουρδέλο.
Αν έχεις λεφτά, μπαίνεις και γαμάς.
Αν όχι, τότε μένεις στην απέξω"
Είναι μεγάλη η πόλη,
κι εγώ ακόμη περπατώ,
κι οι τοίχοι μ' ακολουθούν...
"Η ζωή είναι ενας κώλος.
Αν δεν τον γαμήσεις, θα γυρίσει να σε χέσει..."
Και η πόλη πάει μακριά,
και οι τοίχοι της παντού,
κι απο πίσω ακολουθούν συνθήματα πολλά,
σκυλιά πιστά στα χέρια που τα τάϊσαν μπογιά...
Κι εγώ ακόμη περπατώ,
άραγε γιατί;
Ίσως απλά να προσπαθώ να προσπεράσω τις σκέψεις...
Ίσως καί να προσπαθώ απλά να τους προηγηθώ...
πρός-περάσω...
πρό-ηγηθώ...
Κάποτε, μου είπε κάποιος,
"Η ζωή είναι το χαμόγελο ενός παιδιού"
Κι ένας άλλος,
"Η ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβάλεσαι σε εκείνα που σου επιβάλονται,
καί ο τρόπος με τον οποίο υποτάσεσαι σε εκείνα που υποτάσεις."
Είχα πεί κι εγώ,
"Η ζωή είναι ο βράχος που δάρθηκε απ το κύμα χθές,
μείον τον βράχο που δάρθηκε σήμερα"
Κι ο ποιητής είχε πεί,
"Οδηγούμενος στον θάνατο,
δεν βρίσκεις πολλά,
μόνο εκείνα που 'χες χάσει.
Κι όσα δεν θα βρείς,
θα 'ναι ό,τι δεν έζησε ποτέ..."
Περπατώ κι αναλογίζομαι,
ποιός να είναι ο κοινός παράγοντας;
Μήπως τελικά η ζωή είναι η ίδια η υποκειμενικότητα?
Δηλαδή γυρνάμε πάλι πίσω στα παλιά;
Κι όλο περπατώ,
κι όλο μένω εδώ...
Μια ουτοπία η ζωή;
Συγνώμη, λάθος...
Δισεκατομμύρια ουτοπίες η ζωή;
Κάθε ψυχή που ζεί καί μιά ουτοπία;
Καί κάθε μιά που θα 'ρθει,
ουτοπία υπό κατασκευή;
Εδώ σταματώ.
Δεν έχει νόημα πιά
Διαβάτης δεν είμαι, αλλά ασκόπως, δεν περπατώ.
Σταματώ κι ορίζω σημείο εκκίνησης.
Από 'δώ ξεκινώ καί κείθε πάω.
Θέλω του όλου το κοινό.
Απλά ζητώ εκείνο που δέν χωράει μέσα του το "όχι."
Ξεκινώ να περπατώ,
ακολουθώ το νήμα,
δεν με νοιάζει τι θα βρώ,
με νοιάζει να το βρώ...
Τελικώς, το σίγουρο είναι ένα,
το μόνο ένα,
το μόνο που δέν επιδέχεται "όχι".
"Η ζωή, είναι το διάστημα μεταξύ γεννήσεως και θανάτου"
Είναι ό,τι πιό σίγουρο μπορεί να ειπωθεί.
Ότι πιό κατηγορηματικό καί πιό απόλυτο...
"Η ζωή, είναι το διάστημα μεταξύ γεννήσεως και θανάτου..."
Το διάστημα...
Το ΔΙΑΣΤΗΜΑ...
Το Δ-Ι-Α-Σ-Τ-Η-Μ-Α
Μα... άν δέν κάνω λάθος...
Το διάστημα είναι το κενό!
Ω Θεέ μου... αρχίζω να τρομάζω!
Τι πάει να πεί αυτό;
Είμαι στο κενό;
Είμαι το κενό;
Εσύ;
Οι άλλοι;
Η ιστορία;
Υπάρχουμε;
Μα τι στο διάολο γίνεται εδώ;
Πως γίνεται να είμαστε κενό;
Γαμώτο!
Καλύτερα εκείνος ο κύριος μέσα στον κάδο παρά να είμαστε όλοι ένα κενό.
Όχι ρε γαμώτο, δεν γίνεται.
Κάτι πρέπει να υπάρχει.
Κάτι υπάρχει...
Είμαι σίγουρος σου λέω!!!
Μόνο να... είναι που δέν ξέρω τα τι...
καί τα γιατί...
κι ούτε τα πώς...
Μα να το ξέρεις...
ξέρω τ'άγνωστα άλλων,
πιό σοφών...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
