| |
[align=center]Κάθε βράδυ παραμύθι αρχίζω
βάζω τα λόγια σε χαρτί και τα καπνίζω
και χτίζω
κάστρα στην άμμο και πάνω βάζω να ζούν
μικρούς θεούς που πάντα ξεχνούν
κι όλο γυρνούν να μου πουν
πως
με το φως σου γελούν
πως με σιωπές ταξιδεύουν
σε κόσμουσ και σ 'άλλους αστέρες
κι οι μέρες πεέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι
πάνω στην ηχώ της ανάσας σου...
Σαν πέφτει η νύχτα τα τέρατά της ξυπνούν
να με φοβίσουν προσπαθούν
βλέπεις ποτέ δεν τους αρκούν
αίμα,
φόβος
και
ψέμα
στο τέρμα
χαράζω μικρα πύρινα χθες
που λες
πως ζωντανεύουν
κι αφήνουν φιλιά-στιγμές
είναι φορες που φοβάμαι να πω
πως ειναι δύσκολο να προσπαθώ
πως δεν έχω καν τη δυναμη να σηκωθώ
να πολεμήσω και το χειρότερο μου εχθρό
στα μάτια
να κοιτάξω...
Ο εαυτός μου πάντα με φόβιζε...
Συνειδησή μου κάνε με να λυτρωθώ
να είμαι εσυ κι εγώ
σαν
χτύπος στο τελευταιο μας λεπτό
κρσσί να σε κεράσω σ ε΄να κρυφό μας δειλινό
ν απλώσω στα σύννεφα ότι μας πονάει
συνείδηση μαζί σου πάρε με κι όπου μας πάει...
-Δως μου το χέρι σου και πάνω μου αφήσου
στην αμμουδιά που χτίσαμε
ήσυχα κοιμήσου
μη με φοβάσαι εκεί που πας θα΄μαι μαζί σου
σαν το άλλου σου μισό απ΄το κορμί σου
είμαι η φωτιά σε κάθε σου δύση
είμαι ο χρόνοσ που αφήνεις πάνω σου να κυλήσει
δως μου το χέρι σου και πάμε
εγω να ξέρεις μαζί σου
ΠΟΤΕ
δεν φοβάμαι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
