| |
Ο δρόμος και η καρδιά είναι κενή�
Τα πάντα άδεια, οι φωνές, οι σκέψεις� τα μάτια κάτι έχουν, είναι υγρά
και τα παιδιά πια δεν παίζουν, δεν γελούν, δεν τρέχουν γιατί είτε ζουν είτε όχι
σαν πεθαμένα νιώθουν σε ένα κόσμο που αργοπεθαίνει και αυτός.
Οι γέροι ονειρεύονται πως θα ήθελαν να είχαν ζήσει,
μα τώρα είναι αργά� νιώθουν ήδη νεκροί.
Μα αλήθεια ζούσαν ποτέ; Είδαν ποτέ κάτι αληθινό;
Είπαν ποτέ ακριβώς αυτό που εννοούσαν;
Και οι υπόλοιποι; Αυτοί που θα είναι το μέλλον;
Ένα μάτσο καμένα μυαλά και όνειρα τρελά που ποτέ δεν είχαν το θάρρος
να τα κάνουν μέσα στη φοβισμένη και προβληματική
ζωή τους.
Γιατί έχουμε ζήσει μέχρι τώρα; Έχουμε ζήσει για μας; Για τους άλλους;
Μήπως και για τα δύο; Μήπως για τίποτα;
Έχουμε νιώσει; Για πόσο;
Έχουμε προδώσει; Ποιον;
Στο άδειο σπίτι που ακούς μόνο τη φωνή σου χάνεσαι; Που πας;
Που ταξιδεύεις; Γιατί γυρνάς;
Τα μεγαλύτερα ταξίδια της φαντασίας είναι αυτά που κάναμε
Μία όμορφη μέρα κάποτε στο παρελθόν
Και που νομίζαμε πως τα ζήσαμε στα αλήθεια�
Τα ωραιότερα όμως είναι αυτά που δεν κάναμε ποτέ και που τώρα
πια δεν προλαβαίνουμε�
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
