| |
Εκεί που το σώμα μένει μόνο
Οι αισθήσεις χάνονται
Και το πνεύμα είναι ελεύθερο
Οι σκέψεις σε τρελαίνουν
Χάνεις τον έλεγχο
Και δεν ξέρεις τι κάνεις
Σε πονά βαθιά
Μα δεν ξέρεις πόσο
Το σώμα δε πονά
Μα τρέμει σαν να το σφάζεις
Σφίγγεσαι και προσπαθείς
Να αντέξεις τον πόνο
Που διαπερνά το εγώ σου
Πεισμώνεις
Και λες λόγια πικρά
Που τρέφουν το εγώ σου
Και σταματούν τον πόνο
Σαν αντιβίωση
Μα η αρρώστια
Δε γιατρεύεται
Και μένει εκεί βαθιά
Τόσο βαθιά
Που νομίζεις πως δεν θα την ξαναζήσεις
Ο πόνος δεν υπάρχει πια
Χάθηκε!
Σκέφτηκες ποτέ που έχει πάει;
Ποιος τον πήρε;
Τον έχει πάρει το εγώ
Που πονάει πιο πολύ
Όταν όμως το εγώ φύγει
Ο πόνος επιστρέφει
Πιο δυνατός από πριν
Σε λυγίζει και σε θυμώνει
Κάνοντας να λες
Γιατί;
Γιατί εγώ;
Τι έκανα εγώ;
Και πάλι το εγώ έρχεται
Και παίρνει τον πόνο το βαθύ
Πάλι δεν πονάς
Μα αυτή τη φορά
Ξέρεις γιατί
Υπάρχει το εγώ μέσα σου
Για πόσο όμως;
Όταν πάλι ο πόνος θα αρχίσει
Θα είναι πιο δυνατός από ποτέ
Θα σε λυγίσει
Θα σε κάνει δυο κομμάτια
Και αν πάλι σταματήσει
Ο κύκλος θα ξαναρχίσει
Και κάθε φορά πιο έντονος
Παραδέξου το λοιπών
ΠΟΝΑΣ!
Κρύψε το εγώ
Και κανείς δε θα σε αφήσει μόνο
Και τότε ο χρόνος θα γίνει γιατρός
Στο πόνο το βαθύ
Άνοιξε την πόρτα
Και φώναξε το
ΠΟΝΑΩ!
Και κάποιος θα έρθει
Να βγάλει από μέσα σου τον πόνο
Που κανείς δεν μπόρεσε να βγάλει μόνο του
Δεν είσαι μόνο σε αυτό τον κόσμο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
