| |
Λυπάμαι που έφυγες.
Έμεινα στο δρόμο των μακρυών δακτύλων σου,
να ατενίζω την άκρη του μπράτσου σου.
Έμεινα στο δρόμο της ίσιας παλάμης σου,
να ξαποστάσω από τις ανηφόρες των σωμάτων.
Έμεινα εκεί, να περιμένω να 'ρθεις,
γιατί είναι ο δρόμος σου αυτός
κι από εκεί θα περάσεις πάλι.
Λυπάμαι που έφυγες.
Κράτησα μόνο μια γλυκύτητα στο νυσταγμένο βλέμμα,
να μου θυμίζει τα όνειρα που ίσως δω,
ξυπνώντας πλάι σου.
Κράτησα μόνο μια υπόσχεση που δεν μου έδωσες,
ότι κι εσύ θα είσαι μόνος,
απόψε μακρυά μου.
Κράτησα μόνο μια ανάμνηση
από όσα μου έχουν αρνηθεί,
που όμως για πάντα θα ξεχάσω,
όταν θα 'ρθεις κοντά μου.
Γιατί θα 'ρθεις κι όταν με ρωτήσεις πώς το ήξερα,
θα έχω τόσα να σου πω:
" Να, μια φορά, αναμετριόντουσαν τα άστρα
ποιο να πρωτολάμψει και τότε σήκωσα το βλέμμα,
για πρώτη φορά μετά από καιρό και σ' είδα...
να, μια φορά, έκλαιγα μέσα μου,
ποιον να αποδιώξω πόνο και τότε είπες κάτι όμορφο,
για πρώτη φορά, στ' αλήθεια χαμογέλασα...
να, μια φορά, η πίκρα μίλησε, ως πότε μόνη;
Και τότε αποφάσισα, γιατί εσύ απάντησες,
να μην σε κάνω εχθρό μου..."
Να, έτσι απλά,
όπως γίνονται τ' ανθρώπινα,
άλλοτε ανόητα κι άλλοτε με σημασία,
έτσι όπως είναι ο έρωτας,
όταν δεν τον φοβάσαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
