Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ληστεία
 
Που είναι εκείνες οι στιγμές
που τα όνειρα με σήκωναν στους ώμους νικητή
Πάνε πια

Έφτασα στο τέλος του κόσμου
Βρήκα ποιος είμαι τελικά
και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω

Μα δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί σαν αίμα
μ'εκαναν πάλι να βιαστώ
να πέσω στον ύπνο της επιστροφής
σ'ένα κρεβάτι φαγωμένο
απ' τον τερμίτη που τον λένε νοσταλγία
κι απ'το σαράκι αυτό που λένε πρέπει

Τότε μπήκε
και μ' έκλεψε
Φοβήθηκα τόσο
που κρύφτηκα κάτω απ'τα σκεπάσματα
παράλυσα
κι έχυσα δάκρυ πηχτό

Τώρα ποιος ξέρει πια
πόσο καιρό θα πάρει
να ξαναστήσω εκείνο το κορμί
που κουβαλούσε εκείνη την ψυχή
που γούσταρε να φεύγει




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

they've seen him out dressed in my clothes, patently unclear if it's New York or new year..
 
deti
29-01-2007 @ 01:15
"απ' τον τερμίτη που τον λένε νοσταλγία
κι απ'το σαράκι αυτό που λένε πρέπει"
Τα πρέπει τα καθορίζεις εσύ..
agrampeli
29-01-2007 @ 06:04
πολύ καλό ::yes.::
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
29-01-2007 @ 06:13
::smile.:: ::smile.::
silmariel
30-01-2007 @ 10:56

Τώρα ποιος ξέρει πια
πόσο καιρό θα πάρει
να ξαναστήσω εκείνο το κορμί
που κουβαλούσε εκείνη την ψυχή
που γούσταρε να φεύγει

εδώ παραδίνομαι..
sorrowman
30-01-2007 @ 11:25
Πάντα Σε Διαβάζω...
Πάντα Κάτι Μου Λες...
free falling
30-01-2007 @ 17:34
Παιδιά ευχαριστώ πολύ
Θα υπάρξει και συνέχεια..
ΑΜΕLIE
02-02-2007 @ 14:23
::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο