| |
[align=center]Τον καθρέφτη μας ποτέ δεν αντικρύζουμε.
Και πάντα κρυβόμαστε απο το βαθύτερο μας εγώ..
Κάποιοι που μας αγγίζουν...
Κι εμείς το χάδι τους φοβόμαστε..
Ψάχνουμε το χαμένο μας παιδικό χάδι ,
το δαχτυλίδι η δεσμευση που δεν μπορούμε να κρατήσουμε
κι αυτέσ τισ στιγμές που νιώθεις γκρίζος
μέσα στα χρώματα σου..
Τα χνάρια που ψάχνουμε
είναι αυτά που μας
οδήγησαν μέχρι εδω...
Δίπλα στα σιγουρα βήματά μας
έχουμε
κι ένα που θυμίζει φοβισμένο παιδί...
Μόνο που είμαστε εμείς
παιδιά μπροστα στο φόβο μας...
Το σημάδι απο τα δάκρυα
μασ γεμίζει ένα μειδίασμα των χειλιών μας...
Σαν να είμαστε μπροστα στην αρένα μας
και σαν μονομάχοι περιμένουμε
το ζήσε ή πέθανε του Αυτοκράτορα...
Ας είναι...
Θα προσπαθήσουμε ξανά...
Μα
η
νύχτα πέφτει
κι
εμείς
γυμνοί μπροστα
στο
λυτρωτικό
μας
φεγγαρόφωτο
...
Σιωπή...
Πώς να μιλήσεις άλλωστε...
Μονάχα
αφήνεις
το υγρό σου
διαμάντι
να
λάμψει
μέσα
στον άυλο
κόσμο
που
ονεορέυεσαι...
Φοβάσαι
το πόλεμο μέσα σου
και κλείνεις τα μάτια πιο πολύ ,
βάζεις
τα χέρια μπροστά
μα
τίποτα δεν αλλάζει...
Ο Πόλεμος επιμένει μέσα σου...
Μεγαλώνεις και σκέφτεσαι
τη διαδρομή
που
σ έκανε
να βαδίσεις
μέχρι εδώ...
2 και 25 μετά τα μεσάνυχτα...
Μόλις έβγαλες τη μάσκα που φοράσ
στο Κόσμο
μπροστά...
Βλέπεις ποιόσ να σε κατανοήσει ;
Αφου και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν
καν
τις
ψευδαισθήσεις τους...
Κι εσύ μια απο αυτές...
Κοιτάζεις πίσω
και
αναρωτιέσαι
ποιά
διαδρομή να
πάρεις ,
ποιά σε έφερε στο δρόμο που είσαι
και πού προκειται να πάς...
Στο παγκάκι των ονείρων σου
κοιτάζεις
την άδεια του εικόνα...
Κάποιοι εραστές μπορεί να είχαν φιληθεί κάποτε εκεί...
Μα τώρα κάποιοι
ξένοι
κοιτάζουν το παφλασμό των κυμάτων...
Στη άδεια βιτρίνα δεν προλαβαίνεις το χρόνο που τρέχει...
Μην κοιτάζεις...
Η μέρα πέρασε...
Τα όνειρά σου κλείνεις
μέσα
στο ,πληγωμένο
απο τα αγκάθια τους ,
χέρι σου...
Ο ήλιος έδυσε...
Η μέρα δεν θα γυρίσει ποτέ ξανα πίσω..
Μην προσπαθείς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
