Αφού έπαιξε λίγο με το τελευταίο χελιδόνι
στο σύνορο του ουρανού
Ήρθε και κάθισε στις φωτεινές ανταύγειες του περβαζιού
Χτυπώντας δειλά-δειλά τα παραθυρόφυλλα.
Το πιο φωτεινό φεγγάρι του χειμώνα
Άνοιξη μέσα στον κάθε χειμώνα.
Άγρυπνος λες και την περίμενα πριν την γνωρίσω
Πλησιάζω
Ωιμέ, ξεχνώ πως δεν υπάρχουν παραθυρόφυλλα
Παρά μόνο ψυχρά κάγκελα που περιφράζουν τη ζωή.
Αλυχτώ καθώς δραπετεύω από τη θλίψη
Δεν αρκούν οι συμβάσεις με το υποσυνείδητο
Μα εγώ τις συνέταξα
Έντρομη σιγή επουλώνει τα στίγματα της ανόητης αναμονής
Λαθεμένα παρατηρούσα την καθάρια της νιότη
Κι όμως ήμουν σίγουρος για την αυριανή ευτυχία
Ως και το όνομα της το λεγε,
Δεν φελλά το υπάρχω δίχως την ανάσα της
να χαϊδεύει το πρόσωπο μου
Άφησα το ηχόχρωμα της φωνής της να πλανιέται μακριά μου
Εθελοτυφλώ πρόστυχα μπρος στην καταφανή βεβήλωση της ελπίδας
Τι να την κάνω την αγάπη μας
είναι πουλί σακατεμένο
τι γίνεται με τους στημένους έρωτες που μισούσα
τούτον εδώ τον έστησα στα 15 βήματα
Περίμενα για λίγο την δειλία μου να με οπλίσει
και έκλαψα αφότου κόπασε η φασαρία
που κρύφτηκε άραγε η ενοχή
ξεκάθαρα εγώ την έθαψα μην και βρίσκω αφορμή
να φτύνω τον καθρέφτη, κάθε φορά που συναντώ κάποιον
Εν τέλει πως και κάθομαι πια σε ανήλιαγες ξέρες;
Αγάπη δύσκολα χαρίζεις πια,
δεν την βλέπεις όταν, σαν πρωινό φώς, μπαίνει απ' τις γρίλλιες
και κινάει τότε αυτή να φύγει μυστικά
