| |
ΜΕΤΑΛΛΟ
Τρεμω σαν ανεμος στου πονου μου το καστρο
πινω σκοταδι σαν το νοθο της αυγης
για μενα ο χρονος εχει τωρα πια σαλπαρει
σ'ενα ανηλιαγο κατωγι της ζωης
Γερνω σα δεντρο μες στου ποθου μου τα 'λαθη'
σβηνω σα νοτα μες στο κυμα μιας κραυγης
για μενα αγαπη μου ο λογος εχει σπασει
τρυπαν σα μεταλλο οι σταλες της βροχης
Δεν εχει πελαγα τον πονο μου να σβησω
δεν εχει αστερια να πλανεψω την ψυχη
σαν χτες γελωντας στην πνοη μου ειχα ταξει
ενα ταξιδι στου αιγαιου το κορμι
Δεν εχει συνορα η αγαπη να περασει
δεν εχει ματια να φωλιασει,να καει
σαν χτες στο ιδιο αστειο ειχα σπασει
το γκριζο μεσα μου που σπαραζε να βγει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
