alter
05-02-2007 @ 17:48 | ...δεν θυμαμαι ποιος το γραψε.."..but who meets again?...only strangers.." ::angel.:: | |
Nemo
05-02-2007 @ 18:00 | ::yes.:: | |
touristas
05-02-2007 @ 18:27 | γαμάει | |
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
06-02-2007 @ 04:26 | πολύ πολύ καλό
Κακό δηλαδή αλλά καλά δοσμένο | |
ΑΧΕΡOΝΤΑΣ1986
06-02-2007 @ 14:35 | euxaristo poli paidia gia ta sxolia sas :) | |
Ανδρέας Ανδρέου
15-02-2007 @ 15:42 | Τα χιλιοειπωμένα τσουκτερα συναισθήματα συναντιόνται ξανά σε αυτο σου το ποίημα της αγανάκτησης. Οι πόνοι πεθαίνουν σαν όποια Αθηνά έχουμε μέσα μας. Τα συναισθήματα αναγκάζονται να πεθάνουν ή να μπουν στο περιθώρο - ποιοσ ξέρει για πόσο - και ένα ξυρισμένο κεφάλι αναγκάζεται ναεπαναστατήσει μπροστά στην κατάφορη αδικία των πεπραγμένων αδικιών της ζωής. Κρίμα που τα Σαββατόβραδα της νιότης σου δεν κράτησαν περισσότερο για α στέρξουν την ανησυχία σου. Κρίμα που κι οι Κυριακές είναι ατέλειωτες αιωνιότητες που γεννούν την ολοένα ογκούμενη απελπισία στο ποίημά σου αγαπητέ Αχέρωντα...
| |
Ανδρέας Ανδρέου
15-02-2007 @ 15:48 | Μου αρέσει αυτό το ποίημα. Μου το πρωτοέστειλες ένα απόγευμα που πονούσα και όταν το διάβασα είδα πως πονάνε κι άλλοι σαν και μένα. Μου αρέσει η λιτότητα και μια μυστικοπάθεια πεσιμιστική που το χαρακτηρίζει. Θα διαφωνήσω με το φίλο Παραποιητή στο σχόλιο του πιο πάνω, εκτός κι αν απλά εννοεί ότι το περιεχόμενο είναι που τον πληγώνει. Στο ποίημά σου αυτό βλέπω παράλληλες ιστορίες για χαμένα πράγματα... Κι αυτό είναι πάντα μια ιδανική συντριβή. Γιατί μπορώ να σκεφτώ πολλά διαβάζοντας ατό το ποίημα, για πράγματα που ξέρω και που δεν είναι, ή που δεν θα γίνουν, γιατί απλά δεν μπορούν να γίνουν. Δεν μπορούν να αοκτήσουν υπόσταση, σφρίγος και οντότητα το διαμέτρημα που την ονειρεύεται ο ποιητής..
| |
Ανδρέας Ανδρέου
15-02-2007 @ 15:58 | Κι ωστόσο, υπάρχει κάποια Δευτέρα που μπορεί να τολμά την αλλαγή και την καινούργια πορεία. Αυτό είναι που καθηλώνει στο τέλοσ τον ανγνώστη και τον συναρπάζει αφού διάβαζε ένα απαισιόδοξο ποίημα που έχει ομως μια σημαντική ιδιαιτερότητα: το ότι στο τελευταίο στίχο του γίνεται έστω και αμυδρά αισιόδοξο.. Αχ, αυτή η νιότη. Πόσο τελικά την πήραμε στραβά και πόσο αυτήμας τιμώρησε και εξκολουθεί να μας τιμωρεί άτεγκτα και κραυγαλέα; Πόσο ακόμα θα πεθαίνει κάποια Αθηνά μέσα μας που τοσο πολύ μας συγκίνησε και μας έφερε ένα τόσο ανακουφιστικό δάκρυ στο μάτι; Πόσο ακόμη μια βλακώδης και απόλυτη άσκοπη καγκελόπορτα θα μασ φράζει το δρόμο; | |
ΑΧΕΡOΝΤΑΣ1986
15-02-2007 @ 18:40 | nomizo sou apantisa se minima ti nio8o. euxaristo astyanakta. 8a ta kataferoume sto iposxomai | |
 |
