| |
[align=center]καθώς στο δρόμο περπατούσα μια μητέρα άκουσα
με στέρηση του παιχνιδιού
και
τη χαρα της μπάλας προσπαθούσε το παιδί της
-για κάποια μάλλον πράξη άτακτη-
να νουθετήσει.
Είχε ένα χαμόγελο στα χείλη του
κι αυτό με βύθισε στη δική μου πιο γλυκιά τιμωρία...
Γ δημοτικού θα πρέπει να' μουνα
όταν παράφορα μια συμμαθήτρια μου είχα ερωτευτεί...
θυμάμαι στο κυλικείο πρώτος έτρεχα χυμό να πάρω
για να της προσφέρω
κι ασ έμενα νηστικός μέχρι το μεσημέρι να' ρθει...
Στις λάσπες πάντα εγώ πατούσα
εκείνη
τα λευκά παπούτσια της μη τύχει και λερώσει
κι
αν κάποιος την ενοχλούσε
μετά απο τσακωμό με γρατζουνιές
στη μητέρα μου γυρνούσα...
Τ' ανθολόγιο όταν εκείνη διάβαζε
εγώ μονάχα έμενα τα χείλη της ν' ατενίζω...
Κι όταν ο δάσκαλος μου έλεγε εγώ να συνεχίσω
δεν ήξερα που είχε σταματήσει...
Τότε το μάθημα για τιμωρία στο τετράδιο εργασιών
έπρεπε μα γράψω..
Αχ!!!
Μια φορά λοιπόν
κρυφά στις τουαλέτες είχαμε τρυπώσει
το πρώτο μας φιλί να δώσουμε...
Τα μάτια κλείσαμε ,
τα χέρια μας κρατούσαμε σφιχτά
και να!!!
τα χείλη τα παρθενικά
τα χείλη ενός του άλλου αγγίξανε...
Ο Χρόνος σταμάτησε ,η καρδιά χτυπούσε δι\υνατά...
Αλλά ο δάσκαλος μπήκε στα ξαφνικά μέσα
και στο διευθυντή μας πήγε
για την άτακτή μας πράξη...
Καλέσαν τις μητέρες μας
και η δική μου για μια βδομάδα μου απαγόρευσε ποδόσφαιρο να παίξω
και στο Αστικό με τους φίλους μου να μήν πηγαίνω...
Τις μέρες τις επόμενες απο το παράθυρο κοιτούσα
φίλους να περνούν μπας και πείσουν τη μητέρα μου μαζί τους
να πάω να παίξω μπάλα...
Ο αδερφός μου με κοιτούσε και τη στεναχώρια του έβλεπα που εγώ κλεισμένος μέσα ημουν...
Μα θα σας πω και μια αλήθεια...
Τώρα που μεγάλωσα
εκείνο το παρθενικό φιλί θυμάμαι...
Ας ήτανε κάθε βδομάδα τιμωρία να 'χα
αν ήτανε να ξαναζήω εκείνο το πρώτο μου φιλί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
