| |
Με προσπέρασε αδιάφορα ο χρόνος
Κουρασμένο το μυαλό μου αρρωσταίνει
Είναι γνώριμος του τίποτα ο πόνος
Μια ζωή κατεστραμμένη μ’ απομένει
Κι όμως το ξέρω
Όσα ένιωσα δικά μου δεν υπάρχουν
Κι όσα κι αν θέλω
Είναι πλοία που το ξέρω πια δεν θα ‘ρθουν…
Κι αν ακόμα το παλεύω και με νοιάζει
Είναι αυτό το κάτι άλλο που με σέρνει
Με κρατάει ζωντανό και μ’ αναγκάζει
Να υπάρχω μέσα σ’ ότι μ’ αποφεύγει
Κι όμως το ξέρω
Οι αγάπες μου νησιά ναυαγισμένα
Κι ότι κι αν θέλω
Είναι συρτάρια της ψυχής μου κλειδωμένα….
Δρόμος δεν μου ΄μεινε χαράματα να τρέξω
Κι όλα με κλείσανε ξανά σε μία λέξη
Όποια κι αν είναι η αλήθεια θα διαλέξω
Τα παραμύθια που ακούω απ’ τα έξι
Κι όμως το ξέρω
Δεν διορθώνεται με λόγια η αλήθεια
Κι ας υποφέρω
Έχω πια μάθει να μη ζω από συνήθεια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
