| |
| | Το πρόγευμα |  | | |
[B][align=center]ΤΟ ΠΡΟΓΕΥΜΑ
~~~~
Σκέψεις χαμένες, αναζητούν διέξοδο στην τελειότητα
εικόνες και λόγια αλλοιωμένα από το χρόνο
σ’ ένα ταξίδι που ξεκίνησε νωρίτερα και τρέχει ακόμα
βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, η φαντασία τείνει στο άπειρο
στις μακρινές γραμμές των οριζόντων του πουθενά.
Μ’ ένα ποτήρι αδειανό από φαιά ουσία
εφόσον κάηκαν τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα
που επέζησαν του ολοκαυτώματος της ψυχής
κι όσα γλύτωσαν, σαν από θαύμα, από τον καπνό
και την τσίκνα του παρελθόντος
αναρωτιούνται ακόμη αν υπάρχει Παράδεισος
στην επόμενη συρραφή ονείρων της ύπνωσης.
Πραγματοποιήθηκαν μόνο τα πιο ουσιώδη όνειρα
και τα υπόλοιπα περιφέρονται ως φαντάσματα
τα θεοσκότεινα βράδια, κάτω από τη λάμπα.
Χωρίς μουσική υπόκρουση, εφόσον κι οι νότες
αρνούνται πεισματικά να βοηθήσουν το έργο
ενός, κατά γενική ομολογία, καταραμένου ποιητή.
Έχουν πάψει να κελαηδούν τα πουλιά στον κήπο
κι ακούγονται αυτή την ώρα, μονάχα οι εξατμίσεις
των μοτοσακό, που σκίζουν τη λεωφόρο της απόγνωσης
στις αποξενωμένες νύχτες της Αθήνας.
ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΑΤΟ
~~~~
Ντύθηκα φέτος καρνάβαλος και βγήκα στη βεράντα
ν’ ατενίσω από μακριά τα καράβια και τη θάλασσα
του τσιμέντου, φορώντας μια χαμογελαστή μάσκα
με μπλε χείλη και μαύρα δάκρυα χαράς να τρέχουν
την ώρα που ξεφαντώνω με τον εαυτό μου.
Ανέβηκα κι εγώ μια φορά στο διαστημόπλοιο
που σε μεταφέρει στ’ αστέρια, με τηλεμεταφορά
πετώντας πάνω από τα γκρίζα σύννεφα της γης.
Είπα για μια φορά κι εγώ, να ξεχάσω τον ρεαλισμό
στο σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα
και να πάρω το πρώτο δρομολόγιο για τα σύννεφα
σ’ ένα ταξίδι, δίχως επιστροφή.
Είναι ωραίο να πετάς δίπλα στα χρώματα που ταιριάζεις
μα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να προσγειωθείς ανώμαλα
έτσι ξαφνικά κι απότομα, από το μέρος που ξεκίνησες.
Εδώ δεν απαιτούνται κέρινα φτερά, μήτε μεταφορικό μέσο
έχεις τη φαντασία για καράβι και τ’ αστέρια οδηγό
την αφήνεις ελεύθερη κι αυτή πετάει μαζί σου.
Κάποιες φορές σκαλώνει κάτω απ’ τα γυμνασμένα πόδια
πιάνεται από τα μακριά τακούνια των κυριών
και ποδοπατιέται ανελέητα.
Εκείνες βέβαια δεν παίρνουν χαμπάρι, κοιτάνε ψηλά.
Γατζώνεται λοιπόν η φαντασία, κάτω από καλογυαλισμένες
σόλες και ταξιδεύει μαζί τους, επίπεδη
σαν Ανοιξιάτικη κάμπια που μόλις συνθλίφτηκε
στο πεζοδρόμιο, την ώρα που έπεσε από το δέντρο.
Δεν έχει σημασία καμιά το περιεχόμενο και η μορφή
του αντικειμένου, αρκεί η φαντασία να ταξιδεύει
έστω και κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων
έστω και πάνω στα κεραμίδια, σα γάτα
ή μέσα σ’ ένα κατάστημα, γεμάτο από γυναικεία υποδήματα.
Πάντα μου άρεσε ν’ ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες
κι άφηνα πάντα γυναίκες και κορίτσια να προηγούνται
για να κοιτάζω το τελείωμα των ποδιών τους
την ώρα που το ένα πόδι, στηρίζεται σε γωνία 45ο
με το σκαλοπάτι, και αναδεικνύει την ομορφιά τους.
Μακάρι να μπορούσα να παγώσω τη στιγμή
πατώντας το pause, στο χειριστήριο της ζωής
και να κλειδώσω αυτή την εικόνα μέσα μου για πάντα.
Έβλεπα για χρόνια στον ύπνο μου
μια γυναίκα να με ποδοπατάει ανελέητα
να ακινητοποιεί το κορμί μου με κεφαλοκλείδωμα
και συγχρόνως να με απειλεί μ’ ένα περίστροφο
σα να είμαι το επόμενο θύμα της.
ΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ
~~~~
Μεγάλωσα βλέποντας θρίλερ και τσόντες στην τηλεόραση
πιστεύοντας, πως θα φτάσει κάποτε η στιγμή
να μάθω κι εγώ, πως χρησιμοποιείται ένα προφυλακτικό.
Αντιθέτως έμαθα, πως τα χαρτομάντηλα
έχουν και μια δεύτερη χρήση, πέραν του να σκουπίζεις
τα κλαμένα σου μάτια, τις μοναχικές νύχτες.
Μακάρι να μπορούσα, εδώ και τώρα
στο σημείο που βρίσκομαι, να πατήσω το stop
στο χειριστήριο, και να σταματήσω τη ζωή.
Να τη συνεχίσω απ’ το μέρος που την παράτησα
οποιαδήποτε στιγμή θα είχα την ευκαιρία
για να ζήσω ξανά, σαν άνθρωπος.
Το μελάνι που χρησιμοποίησα για να καταγράψω
όλα τα παραπάνω, είναι κατάμαυρο.
Αναρωτιέμαι, μήπως το στυλό μου γράφει
με το χρώμα της ψυχής. Κ Α Τ Α Μ Α Υ Ρ Ο .[/align][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | | |
|
Tαπεινό χαμομηλάκι
08-02-2007 @ 14:04 | Η ζωή είναι μπροστά σου. Μετά λόγου γνώσεως.
Την καλησπέρα μου Γιώργο σοκαριστικέ! | | Γιώργος_Κ
08-02-2007 @ 14:09 | ...οι σκόρπιες σκέψεις, όσο σοκαριστικές κι αν είναι, θα συνεχιστούν, γλυκό μου ::xmas.:: ακόμα κι αν δεν συμπέφτουν με τον ρεαλισμό! | | Γιώργος_Κ
08-02-2007 @ 14:21 | http://photos1.blogger.com/x/blogger/7895/3158/1600/880180/victory.jpg ::love.:: | | AleXandros K.
08-02-2007 @ 16:05 | "Μακάρι να μπορούσα, εδώ και τώρα
στο σημείο που βρίσκομαι, να πατήσω το stop
στο χειριστήριο, και να σταματήσω τη ζωή.
Να τη συνεχίσω απ’ το μέρος που την παράτησα
οποιαδήποτε στιγμή θα είχα την ευκαιρία
για να ζήσω ξανά, σαν άνθρωπος."
Μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι.... ::cry.::
Πάντως φίλε μου πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις να ζείς πάλι! ::smile.:: | | Γιώργος_Κ
08-02-2007 @ 16:08 | Ευχαριστώ για το σχόλιο, πιστεύω επίσης πως δεν είναι αργά.... ::xmas.:: | | silmariel
08-02-2007 @ 16:54 | χείμαρος σήμερα,το έργο σου με άρπαξε και με ποδοπάτησε.. | | poetryf
09-02-2007 @ 14:21 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: Ήδη το έχω σχολιάσει στα μπλόκς σου.
Όπως πάντα συγκλονιστικός!!! | | angeldust
09-02-2007 @ 18:19 | ::love.:: ::angel.:: | | Γιώργος_Κ
10-02-2007 @ 00:39 | Καλημέρα σας κυρίες μου, να είστε καλά !!! ::love.:: | | sailormoon
10-02-2007 @ 11:38 | τελειο ::love.:: | | NINA!
04-03-2007 @ 06:57 | Ειναι τόσο υπέροχο.... Το κυρίως πιάτο και το επιδόρπιο ηταν καταπληκτικά....! Μπράβο Γιώργο μου,εισαί υπέροχος,μιλάς κατευθείαν στις καρδούλες μας...! ::love.:: | | Γιώργος_Κ
04-03-2007 @ 09:41 | makia !!!! ::kiss.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
