| |
| | Άσε με να σε ζήσω |  | | | Τι κι αν εγώ έγραφα ποιήματα αυτή χάθηκε... | | |
Άσε με να σε αγγίζω,
κάθε μου χάδι,
πέρνει από πάνω σου τα βάσανα σου.
Ασε με να σε χορτάσω,
η ζωή είναι μικρή,
αλλά πανέμορφη σαν εσένα.
Είσαι έρωτας,
είσαι ζωή,
ήσουν ανάμνηση και έγινες αλήθεια.
Δεν ζω.
Ποτέ δεν έζησα.
Εγώ είμαι εσύ,
τίποτα δεν έχει μείνει από μένα,
εκτός από ένα κορμί,
ένα πλάσμα που ζεί,
για να σε κοιτάει στα μάτια,
να ταξιδεύει στα χωράφια της ψυχής σου,
και να στέκεται.
Να στέκεται δίπλα σου,
στα βάσανα σου, σε όσα ζεις.
Δεν ξέρω αν σ' αγαπώ,
ξέρω ότι ζω για σένα,
δε σε φέρνω στο μυαλό μου,
ζεις μέσα του.
Δε θέλω να σε αγγίζω.
Πονάω...
Αν σε χάσω?
Αν σε πάρουνε από κοντά μου?
Θα είμαι τυφλός,
και ας βλέπω το ΄φως γύρω μου.
Δε θα έχω χέρια,
θα πονάω αν αγγίζω κάτι αλλο.
Είσαι η πέτρα,
είμαι η λίμνη,
θα μείνεις μέσα μου για πάντα.
Είσαι όσα ονειρεύτηκα,
αν τα ονειρεύτηκα.
Μπορεί να τα έζησα...
"Εζησα"?
Μάλλον δε ξέρω τι σημαίνει αυτό μακριά σου,
αν το μάθω,
τότε θα έρθει το τέλος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | -As ekfrastoume- | | | |
|
marakos1948
11-02-2007 @ 06:31 | το τέλος το φέρνουμε μόνοι μας,με τις εμμονές μας ,που στοιχειώνουνε
τα μελλοντικά μας όνειρα ::rol.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
