| |
| | Το δάκρυ του Πολεμιστή |  | | | Αφιερωμένο στη Γειτονιά του Νεου Κόσμου | | |
[align=center]Μόλις σε πήραν.Ακόμα η ανάσα σου ήταν βαριά.Φάροι αναμμένοι ,σειρήνες και μια γυναικεία φιγούρα
το χέρι ν' απλώνει τη ψυχή σου προσπαθώντας στη γή να κρατήσει.
Το στόμα σου είχε γεμίσει με κόκκινες φυσαλίδες...
Σαν αυτές που παίζαμε όταν είμασταν παιδιά ,
που αφήναμε στον αέρα κι μείς ψάχναμε τα όνειρά μας μεσα σε αυτές.
Τώρα μονάχα σιωπή...
Η ηχώ απ'του Θανάτου τη Κραυγη στ' αυτιά μου ακόμα μένει...
Ο κόσμος κατερρευσε...Μαζί του κι εγώ...
Χάρτινος πύργος
που πάνω σε γυάλινη άμμο ξάπλωσα
και το δάκρυ μου έλαμψε μονάχα για μια στιγμή ,
(εσύ μου είχες πως ο πολεμιστής μονάχα ένα δάκρυ πρέπει να ρίξει),
κι ύστερα πίσω στους δρόμους που μεγαλώσαμε
το φάντασμα σου να γυρεύω...
Νομίζω πως σε κάθε στροφή τη σκιά σου δεν μπορώ να προλάβω...
Και κάθε τόσο ακούω το γέλιο σου να πλημμυρίζει τον άδειο δρόμο που βαδίζω...
Στη μπάλα είχαμε τσακωθεί τη πρωτη μας φορά κι απο τότε
πολεμιστές αχωριστοι γίναμε...
Αλλο δρόμο εσυ μετά κι άλλο εγω...
Ετσι μου χες πει πως ήταν το σωστό...
Θυμάμαι πως κάτω απο τ αστέρια μιλούσαμε όταν
η βάρδια σου απο τις μπασκέτες στο Αστικό τελείωνε
και τα νταραβέρια πέρναγαν σε άλλα χέρια...
Ονειρό σου να πάρεις μια μέρα τη γειτονιά στα δικά σου χέρια.
Ονειρό μου να φύγω απο αυτή μα σου χα πεί πως πάντα εδώ θα τριγυρνάω...
Θυμάμαι το πρώτο μου στίγμα στο στήθος εσυ μου το είχες χαράξει
κι είπες ποτέ το σύμβολο του να μην προδώσω.
Την υπόσχεσή μου να ξέρεις τη κρατώ...
Αλήτης πάντα θα μαι και θά σαι...
Ακόμα και όταν το παιδί μου
πριν κοιμηθέι θα φιλώ και στη δουλειά μου θα πηγαίνω
μέσα στο καινούριο μου κουστούμι.
Και τώρα είχα γυρίσει πάλι να σε βρώ μετά απο καιρό...
Βλέπεις τόσα χιλιόμετρα μας χώριζαν μιας κι εγώ σπουδάζω μακριά...
Ηρθα να σου πω τα νέα μου και εσύ χάρηκες τόσο
που
την υπόλοιπη μέρα τη πέρασες μαζί μου...
Μα μού πες και τα δικά σου...
Ο σεβασμός απο τη γειτονιά είχε χαθεί.
Ολοι μαφιόζοι θέλανε και καλά να γίνουνε.
Λες και ζούσαμε στο Μπρόνξ...
Μάλλον οι ταινίες με τα ghetto είπες πως φταίγανε
και τα μυαλά των πιτσιρικάδων αέρα είχαν πάρει...
(Φοβάμαι να συνεχίσω...Αλλα όχι...Πρέπει να τα πώ)
Μου πες για τη φυλακή και για τ ατσάλινα μαχαίρια που κόψανε
μια για πάντα τα φτερά σου...
Το χέρι σου ακούμπησες πάνω μου...
Με φίλησες κι ήμουν ο μόνος είπες που εμπιστεύεσαι...
Υστερα αγκαλιαστηκαμε κι ο καθένας το δρόμο του πηγε να συνεχίσει...
Αλλά ενα λεπτό μετά μια μηχανη σταμάτησε ,
εσυ να φωνάζεις : Εσύ ρε πούστη ; Εσύ ; ,
εγω να τρέχω προς εσένα ,
εκείνοι να φεύγουν ,
μια πεταλούδα ματωμένη με κομμένα φτερά στην άκρη ,
το στήθος σου γεμάτο με κόκκινη μπογιά σαν αυτή που βάφαμε τους τοίχους
σαν παιδιά ,
να φωνάζω ,
γαμώτο γιατί ,
κι ύστερα να μου λές πως η ευχή σου
έγινε πραγματικότητα
να με προτρέπεις να φύγω κι
εγώ ο δειλός να σ ακούω,
να τρέχω χωρίς προορισμό ,
σ'ενα στενό να κρύβομαι
και
να
δακρύζω
ενώ εσένα σε φώναζε πίσω η μάνα σου ,
κι εγώ ο δειλός μακριά σου...
Μα τώρα σου μιλώ...Ξέρω πως με συγχωρείς...
Σαράντα μέρες περιπλάνησης σου έφταναν..
Τώρα ήρθες εδώ να μου πεις πως επιτέλους θα φύγεις...
Ενα χαμόγελο είχες στα χείλη σαν ενός παιδιού...
Αθώο.Αγνό.Απειρο.
Καθως βαδίζεις στο τούνελ
γυρνάς ,
με κοιτάς ,
το δάκρυ του πολεμιστή που δικαιούσαι ρίχνεις ,
ένα νεύμα πως θα τα πούμε ξανά
και...
καλό σου ταξίδι....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | potius morri quam foedari...kalytera nekros para na zeis xwris timh | | | |
|
touristas
11-02-2007 @ 13:30 | ήρθα,είδα,νίκησα... | | Maximus
11-02-2007 @ 13:34 | swstos o touristas!!!!!!!
| | Ηλιαχτίδα
11-02-2007 @ 13:46 | ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
