| |
Ηλιαχτίδα
15-02-2007 @ 06:05 | Δεν σε άκουσα;;;
Δεν με άκουσες...
Γλυκιά μου πολυ ομορφο το "φρέσκο" σου... ::yes.:: | | MARGARITA
15-02-2007 @ 06:12 | ::love.:: ::hug.:: | | agrampeli
15-02-2007 @ 06:38 | πολύ όμορφο ::yes.:: | | AceOfSpades
15-02-2007 @ 06:41 | ''Και ήρθε -και χάμω- στα γόνατα έπεσα
και χωμάτινος βόλος έγινα
και μέσα μου κύλησα
και σε μια ανάσα της ψυχής μου
που είχε μείνει φεγγερή
-εκεί ακούμπησα-
κι έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.''
Κατερίνα , από το ''Ο Μήνας των Παγωμένων Σταφυλιών ''
συνεχίζω από το τέλος σου λοιπόν με μια Λατρεμένη.. Την Κατερίνα Γώγου μιας και παρασύρθηκα σήμερα από τη Στέλλα και τον Τάσο...
| | justawoman
15-02-2007 @ 06:56 | με πρόλαβε ο Μπαστούνης και πολύ καλά έκανε... δε θέλω να το συνεχίσω... να το συνετίσω ίσως ::wink.::
"Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.(...)"
Για σένα τι άλλο? (Ελύτης από το μικρό Ναυτίλο) | | TAS
15-02-2007 @ 07:04 | A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !
(από το O μικρός ναυτίλος, 1985).Συνέχεια απ' της Στέλλας
Δεν πιστεύω να νόμισες πως θα γλύτωνες εσύ απ' την ...ποιητοεπίθεση Έφη μου...Άντε , με τον αγαπημένο σου, όμως ::hug.:: | | FRACTALS
15-02-2007 @ 07:28 | Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι «τοπίο» - η ζωή μοιάζει εύ-
κολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθα-
νασίας, είναι «διάρκεια». Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκ-
θαμβωτικό φως δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις.
Εάν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς, την ίδια στιγμή, μπρος και
πίσω απ' τα πράγματα, θα καταλάβαινε πόσο το άνοιγμα του χρόνου,
που καταβροχθίζει απλώς γεγονότα, χάνει τη σημασία του• όπως,
ακριβώς, μέσα σ' ένα ποίημα. Και τότε -αφού είναι μια ανάπτυξη
του ακαριαίου ή, αντίστροφα, μια σύμπτυξη του ατέρμονος το ποίη-
μα- να κερδίσει την ελευθερία του χωρίς να καταφύγει σε κανενός
είδους πυρίτιδα.
Μόνον ένα πράγμα να μπορούσε να συνειδητοποιήσει: ότι δεν τα
κρατάνε όλα οι ζωντανοί.
- O μικρός ναυτίλος, 1985-
ΝΑΙ του αγαπημένου μου ...έτσι να πάω φωτοσχημάτιστη...
::love.:: ::wink.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
15-02-2007 @ 11:00 | Με το ξεχωριστό και ανατρεπτικό σου τρόπο συντρόφισσα…
Μου άρεσε πολύ… ::smile.:: Καλησπέρα... | | « Ακρόνειρο »
15-02-2007 @ 14:07 | Όταν ο τίτλος είναι ποίημα.
εγώ δε σχολιάζω κάτι άλλο..
Καλησπέρα. | | elpidakwstopoulou
04-03-2009 @ 06:59 | υπέροχο !!!!! ::up.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
