ειρήνη
16-02-2007 @ 08:59 | διάβασα το υπέροχο ποίημά σου
κι αμέσως μετά τον στίχο του Ρίτσου..
και οι δικές σου λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι από μέσα
μ' αρέσεις όταν γράφεις έτσι ::smile.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
16-02-2007 @ 09:13 | Είσαι σ' άλλο επίπεδο εσύ...
Συναισθηματικό, έξυπνο και περίεργα αλληγορικό.
Μια καλησπέρα. Κι ένα γλυκό χαμόγελο. | |
deti
16-02-2007 @ 09:15 | Στέλλα μου.. απλά υπέροχη!
Μου θύμισες ένα βιβλίο που διάβασα χθες.. ::love.:: ::up.:: | |
KTiNoS
16-02-2007 @ 09:19 | ::whist.:: | |
ΤΟΞΟΤΗΣ
16-02-2007 @ 09:22 | Καλησπέρα και από τους στίχους.
Καλά Στελλίτσα μου πότε πρόλαβες και βρήκες χρόνο για να............... γράψεις ;;;;;;;;
Πάλι πλάνεψες το χαρτί με τη πένα σου.
Και των ματιών μας........... ε να μην ξεχνιόμαστε. ::angel.:: ::love.::
Σοφή η μαμά που σου είπε μόνο τα λόγια.
Σκέψου να σου έλεγε και τη γραφή!!!!!!!!!! | |
free falling
16-02-2007 @ 09:29 | Αυτά που γράφεις εδώ πέρα μην τα μετρήσεις αν γίνεται.. | |
Spartinos
16-02-2007 @ 09:39 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΤΕΛΛΑ ::up.:: | |
marakos1948
16-02-2007 @ 09:47 | Δεν είναι μόνο τα μακαρόνια "Στέλλα " εύγευστα είναι και τα ποιητικά σου Σαλονικιά μας
ΥΓ Στέλλα λένε και την κορούλα μου(στελίνα),δηλαδή αστεράκι
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
MARGARITA
16-02-2007 @ 09:47 | ::hug.:: ::love.:: ::smile.:: | |
Denis
16-02-2007 @ 10:11 | Στελλίτσα μας, μου φαίνεται πως δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, ο αφορισμός, πως, για να διεισδύσεις στην καρδιά του αυθεντικού ποιήματος, αναπόδραστα προηγουμένως στραγγίζεις τη δική σου, υποτάσσοντας στυγνά τα όποια εκφραστικά μέσα διαθέτεις, στις ανάγκες μιας οδυνηρά εκλεκτικής, σπαρτιάτικης κι ασκητικής λιτότητας... Η αντοχή του ποιήματος στο χρόνο δεν είναι παρά ένα καπρίτσιο των μελλοντικών συγκυριών... Εσύ, πες το ''τσαλίμι'' ή ''τερτίπι'' της τύχης... Το ίδιο μου κάνει... Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία, νομίζω, αποδεικνύει, πως το μέγεθος της αναγνώρισης του ποιητικού εκτοπίσματος είναι συχνά δυσανάλογο προς την αξία του αισθήματος που το ποίημα ενσωματώνει, περιφέροντας ξετσίπωτα την αδικία της ανά τους αιώνες... Τέσπα... Το ποίημα, κατά βάθος, νομίζω πως είναι παιδί της πιο αδυσώπητης αυτολογοκρισίας... Γι' αυτό κι ο τοκετός του είναι πάντοτ' εξαιρετικά επώδυνος... Ο παρορμητισμός της στιγμής σπανίως, θαρρώ, δικαιώνεται από το άρωμα του ποιητικού αφεψήματος... Αρκετά, όμως, φλυάρησα... Καλό βραδάκι! Φιλιά στη Σαλονίκη! | |
« Ακρόνειρο »
16-02-2007 @ 10:22 | Νομίζω πως θα ήθελα να είναι παιδί μου το παραπάνω..
Ειδικά σε κάποια σημεία του..
Η συμβουλή της Μητέρας σου σωστή!
Καλησπέρα Στελλάκο μου. | |
Denis
16-02-2007 @ 10:37 | Όπως επίσης, Στελλίτσα, σπανίως το ποίημα ξεχύνεται με την ορμή του πίδακα στον εθνικό κήπο ή του πυροσβεστικού κρουνού, που 'πεσε θύμα αυτοκινητικής πρόσκρουσης... Γράφω Ποίηση, σημαίνει πρωτίστως, κατ' εμέ, βαλσαμώνω τον αυθορμητισμό μου... Όταν δεν χωρεί πρακτική εναρμόνιση, σταθμίζεις, θυσιάζοντας έν' αγαθό χάριν ενός άλλου υπερτέρου... | |
~Oνειροπαρμένη~
16-02-2007 @ 11:12 | Είναι καταπληκτικό!..
Δεν έχω λόγια..
Γενικότερα γράφεις κάτι παραπάνω από υπέροχα..
Καλή συνέχεια.. | |
Nocturna_
16-02-2007 @ 11:22 | Επιμένω σαν σωστό αγύριστο κεφάλι
πως σε θέλω μη προκατ!
Και δεν αλλάζω δεν αλλάζω!
(..ούτε γνώμη ούτε τρόπο μ! να μάθεις!)
Βλέπεις γλυκιά μου, είναι το γιατί
που συνήθως προσδιορίζει και το πώς...(επίσης ξέρεις εσύ...)
Την αγάπη μου γυναικάρα μου.. | |
Ηλιαχτίδα
16-02-2007 @ 11:29 | Γλυκια μου Στελλα....μοναδικη... ::hug.:: | |
ΑΙΟΛΟΣ
16-02-2007 @ 11:40 | Ω ποίηση εσύ!
Τι έντεχνα που άνοιξες
τους ασκούς
των φιμωμένων λογισμών μου
Πένα πλανεύτρα, που χόρεψες
στον έρωτα της πιο λευκής σελίδας,
της πιο μεγάλης μου ψευδαίσθησης
Να μη μετράς τα λόγια σου Στέλλα…
Ά-λογα ατίθασα να τρέχουν άστα… πάνω στις λευκές σελίδες των στοχασμών σου…
Την αγάπη μου…
::smile.::
«Νυχτώσαμε στο δάσος.
Απ΄ τα κλαδιά η σιωπή με τα φωσφορικά της μάτια.
Ένας γυμνός αγέρας τρέχει μες στα δέντρα.
Την ώρα που τα΄ αγρίμια παν να πιουν νερό
ο ύπνος πιάστηκε στα δίχτυα των μαλλιών σου.»
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
| |
justawoman
16-02-2007 @ 12:00 | Διονύση μου, τι να πω;
Αν οι λίγοι στίχοι μου έγιναν αφορμή για την παραπάνω εμπεριστατωμένη ανάλυση περί του ποιητικού "τίκτω" είμαι κάτι παραπάνω από ευτυχής. Ενστερνίζομαι τις απόψεις σου σε σημαντικό βαθμό... βαλσαμώνω τον αυθορμητισμό, ναι... αλλά για να κατακτήσει κανείς την ασκητική λιτότητα, όπου τα ελάχιστα θα αποδίδουν τα μέγιστα, χρειάζεται βαθιά και ουσιαστική σκέψη... να γυμνώσουμε ακόμη και τα αυτονόητα από οτιδήποτε περιττό και να φτάσουμε στο απώτατο βάθος των εννοιών, εκεί που η γλώσσα αποκτά τα πρωτογενή της χαρακτηριστικά... είναι μακρύς ένας τέτοιος δρόμος
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο παρορμητισμός της στιγμής, σ' ένα μυαλό με βαθιά συναίσθηση, ασκημένο στη συνθετική νοητική διαδικασία, μπορεί να δώσει εξαιρετικά δείγματα αυθόρμητης γραφής... Η ιστορία της ποίησης, έχει να δείξει και απ' αυτά... και πολλά περισσότερα
Η συμπρωτεύουσα σου στέλνει την αγάπη της | |
justawoman
16-02-2007 @ 12:10 | Ειρήνη, Τζένη μου, Ελένη, ktinos, Γιάννη, αλεξιπτωτιστή, Σπαρτινέ, Μάριε, Μαργαρίτα μου, Βαγγέλη, ονειροπαρμένη, Λενιώ μου, Μαρία, σας ευχαριστώ πολύ
Τάκη ιδιαιτέρως για τους στίχους
την αγάπη μου | |
alter
16-02-2007 @ 14:07 | ..η ψυχη σου ευτυχως δεν 'συρρικνωθηκε'..απεναντιας απλωνει ελευθερη τα φτερα της..ζυγιζει και σκαλιζει λογια αξια να μενουν στην ψυχη ολων μας ::up.:: ::yes.:: | |
TAS
16-02-2007 @ 14:27 |
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη
Κ.Δημουλά ::sad.:: | |
CHЯISTOS P
16-02-2007 @ 14:56 | «Τα λόγια σου να τα μετράς»
η συμβουλή της μάνας
και τι να κάνω ο φουκαράς
ήμουν μικρός και μπεμπεκάς
και όχι της αλάνας
σταμάτησα πια να μιλώ
κι ήπια αμίλητο νερό
στη θέα γιαταγάνας !
«τις σκέψεις σου να τις μετράς»
είπε ο δάσκαλός μου
κι έτσι σταμάτησα με μιας
να κάνω σκέψεις λογικάς
ακόμη και εντός μου
η κάθε σκέψη ήταν λειψή
η κάθε ιδέα ποταπή
και έχασα το βιός μου
«το βλέμμα σου να το μετράς»
-φωνή της γυναικός μου-
σταμάτα γύρω να κοιτάς
και προσοχή κι ημί-ανάς
μου στέρησε το φως μου
κλείνω τα μάτια όπου βρεθώ
δεν ξέρω πια που να σταθώ
-πάει ο εαυτός μου !
ούτε μιλώ ούτε λαλώ
οι σκέψεις είναι λίγες
δεν έχω μάτια να κοιτώ
έχασα γη και ουρανό
και χάφτω μόνο μύγες
μα με μια λάμψη της στιγμής
αγόρασα τοις μετρητοίς
τετράδιο με ρίγες
κανείς δεν μού ‘πε να μετρώ
και τα γραψίματα μου
κι έτσι στον λόγο το γραφτό
μου βγήκε θαύμα περισσό
με τα ποιήματα μου
και έχω γίνει ποιητής
κι αριστοτέχνης της γραφής
από τα κρίματα μου !
γειά σου Στέλλα !
καλό σου βράδυ και καλές Απόκριες !
| |
Denis
16-02-2007 @ 16:32 | Αυτό που εννοούσα παραπάνω, Στέλλα, είναι μάλλον αυτό που ο Λευτ. Παπαδόπουλος έχει συμπυκνώσει σε δύο μόλις στίχους, όταν αναφέρεται στο τραγούδι, και που ισχύει, κατ' αναλογίαν, νομίζω, και στην Ποίηση: ''[...] Λέξη - λέξη το σκαλίζω, νότα - νότα το κεντώ. [...]''... Ασφαλώς και προσυπογράφω μέχρι κεραίας το παραπάνω σχόλιό σου. Άλλωστε, ήδη, στο πρώτο δικό μου όμοιο αναφέρω ότι ΣΠΑΝΙΩΣ ο παρορμητισμός της στιγμής δικαιώνεται, δηλαδή κάποτε μπορεί, κατ' εξαίρεση, όμως, να θριαμβεύσει... Όπως επίσης στο δεύτερο πιο πάνω σχόλιό μου αναφέρω ότι ΣΠΑΝΙΩΣ το ποίημα ξεχύνεται σαν πίδακας κ.λπ., δηλαδή, εξ αντιδιαστολής, προφανώς προκύπτει ότι αυτό δεν αποκλείεται κάποτε να (έχει) συμβεί, και σίγουρα έχει συμβεί με ορισμένα, έστω κι αμφιλεγόμενα, δείγματα αυτόματης κι ανεπεξέργαστης υπερρεαλιστικής γραφής... ''Στραγγίζει'', επομένως, την ψυχή του κανείς που γράφει αληθινά ποιήματα, σημαίνει πως, στο τέλος, την ξανασυναντά ανακαινισμένη... Το ποίημα είναι προπαντός προϊόν της διανοίας του σκεπτόμενου ανθρώπου, που αγωνιά και πασχίζει να μετατρέψει το τετριμμένο σε πρωτοφανέρωτο και γοητευτικό Ποιητικό Λόγο... ::smile.:: | |
justawoman
16-02-2007 @ 18:54 | μετά από μια βραδιά αφρικάνικου παραδοσιακού πρωτόγονου λυρισμού... χαίρομαι να βλέπω τα σχόλιά σας στιχοφίλοι μου.
Τάσο μου, το απόσπασμα που παραθέτεις ήταν η πρώτη μου συνάτηση με την ποιήτρια... έγω βέβαια είχα σταθεί στο:
"έρωτας
όνομα ουσιαστικό
πολύ ουσιαστικό
γένος, ανυπεράσπιστο
ενικός αριθμός
πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες..."
Αlter, Χρήστο σας ευχαριστώ πολύ, καλή αποκριά και σε σας
Διονύση μου, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη, αλλά κι αδύναμη ν' ανταπεξέλθω στη συγκρότηση και την πληρότητα της διατύπωσης του λόγου σου, που φωτίζει όλες τις πλευρές που κι εγώ έχω σκεφτεί ή θα ή θελα να θίξω... Σ' ευχαριστώ άλλη μια φορά που μας χάρισες τις σκέψεις σου
καληνύχτα σε όλους
::smile.:: | |
seizeTHEday
19-02-2007 @ 12:35 | Τι να θαυμάσω περισσότερο;
Το πόνημα σου Στέλλα ή τους σχολιασμούς του Διονύση, του Χρήστου και τους δικούς σου;
Μπράβο σε όλους... | |
 |
