| |
| | Θάνατος |  | | |
Η θηλιά στο λαιμό με πνίγει απειλητικά. Μου κόβει την αναπνοή. Δεν ήμουν τυχερός ώστε να σπάσει ο λαιμός μου, τη στιγμή που με το δυνατό τράνταγμα της καταπακτής τα πόδια μου βρέθηκαν στο κενό, και να γνωρίσω έναν ακαριαίο μακάριο θάνατο. Τώρα περιμένω υπομονετικά, τελετουργικά, τον θάνατο να με πλησιάσει όσο αργά εκείνος θέλει… Μα μέσα στην ατυχία μου είμαι και τυχερός. Θα έρθει, αυτή τη φορά σίγουρα θα έρθει…
Η θηλιά, που τώρα μανιωδώς σφίγγει τη ζωή μου και μελανιάζει το πρόσωπό μου, ήταν δικό μου δημιούργημα. Την έφτιαξα από ίνες που σαν λάφυρα κέρδιζα μετά από κάθε λάθος που έκανα, κάθε πόνο που προκαλούσα, κάθε φόνο που διέπραττα. Και κέρδισα πολλές ίνες στη ζωή μου, ικανές να πλέξουν σχοινί όχι μόνο για μια μα για άπειρες θηλιές. Αυτές τις ίνες βρήκε η συνείδηση μου στην αποθήκη της ψυχής μου και έφτιαξε ένα σχοινί υπέροχο. Γυαλιστερό, γερό, ζωντανό. Μου το έδειξε και μου είπε να κάνω έναν κόμπο άλυτο, να φτιάξω μια θηλιά δική μου. Για μένα. Αδιαφόρησα. Όχι γιατί είχε άδικο η συνείδηση. Απλά σκεπτόμενος λογικά κατέληξα πως τόσες αρρώστιες κατακλύζουν τον κόσμο, τόσα ατυχήματα, πόλεμοι… Κάτι θα κληρωνόταν και για μένα…
Μάταιος κόπος. Κι εκεί άτυχος. Σε σημείο που η ζωή κυλούσε και η ψυχή είχε καλυφθεί πια μόνο από ίνες. Και γύρω μου πόνος, δυστυχία, θάνατος. Και απλωμένα συγγνώμη στην έρημη ταράτσα να περιμένουν τον ήλιο να στεγνώσουν απ’ τα δάκρυα.
Η μοίρα μου με φώναξε και με μάλωσε. Μου είπε πως πρέπει να σοβαρευτώ. Να πράξω υπεύθυνα. Να περάσω επιτέλους το κεφάλι μου μέσα από τη θηλιά. Να την αποδεχτώ. Μου θύμισε κάτι. Κάτι που μου είχε πει την ημέρα που γεννιόμουν.
“Θα ζήσεις μόνος σου, θα πεθάνεις μόνος σου. Μόνος σου για Πάντα…”
Ναι, την αποδέχτηκα…
Πέρασα το κεφάλι μου μέσα από τη θηλιά, στάθηκα ακριβώς πάνω από την καταπακτή. Διέταξα τον άνεμο να τραβήξει τον μοχλό. Βρέθηκα στο κενό…
Η θέα από’ δω είναι αποκρουστική. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που απομένουν να βρίσκομαι εδώ κρεμασμένος μπορώ να την διακρίνω. Είναι η θέα της ζωής μου, των αναμνήσεών μου. Καμένα βοσκοτόπια, μολυσμένες λίμνες και μαύρα σύννεφα… Ας κλείσω τα μάτια… Κι ας προσευχηθώ… Τα βασανιστικά δευτερόλεπτα να περάσουν γρήγορα, ο θάνατος να βιαστεί… Και η ψυχή… Να μείνει εγκλωβισμένη μέσα σε αυτό το σχοινί…
Ξέρω πως ήμουν εγωιστής, όταν δεν σου έδωσα μια αγκαλιά τότε που την είχες ανάγκη. Όταν δεν σου μίλησα τότε που ήθελες όσο τίποτε άλλο να ακούσεις τη φωνή μου. Όταν δεν σου έδειξα την αγάπη μου τότε που ήθελες να την νιώσεις.
Ναι, ήμουν εγωιστής. Μα δεν ήμουν τόσο εγωιστής ώστε να θέλω να ζήσω μόνος μου.
Κι αν τα κατάφερα… Τράβηξα κλήρο. Και για πρώτη φορά ήμουν εγώ ο τυχερός. Η σκιά του θανάτου αγγίζει τον ώμο μου… Επιτέλους πάρε με από’ δω….
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΣΥΓΝΩΜΗ.
Ένα συγνώμη στεγνό, γιατί δεν αξίζει να χυθούν κι άλλα δικά σου δάκρυα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
AATON
18-02-2007 @ 23:12 | φανταστικά όμορφο.. | | agrampeli
19-02-2007 @ 00:15 | ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΣΥΓΝΩΜΗ
Αυτό τα λέει όλα ::yes.:: | | Μαρία Χ.
19-02-2007 @ 01:13 | "Ναι, ήμουν εγωιστής. Μα δεν ήμουν τόσο εγωιστής ώστε να θέλω να ζήσω μόνος μου.
Ένα συγνώμη στεγνό, γιατί δεν αξίζει να χυθούν κι άλλα δικά σου δάκρυα…"
Φοβερό sorrowman.. καλημέρα!
| | Αστρογιογγι
19-02-2007 @ 01:22 | η ζωή κυλούσε και η ψυχή είχε καλυφθεί πια μόνο από ίνες
καλημερα σας... | | Tαπεινό χαμομηλάκι
19-02-2007 @ 01:48 | Τέτοια λάθη σου θα είναι πάντα εκεί για να σου υπενθυμίζουν να ζείς, να παλεύεις , να αισθάνεσαι και να δίνεις. Η αγάπη για τον άλλο, εάν την κρατάς μέσα σου, είναι εγωιστικό συναίσθημα.Την αγάπη πρέπει πάντα να την εκφράζεις και να τη μοιραζεσαι, γιατί η φύση τιμωρει την ατολμία, που δεν είναι παρά μία έκφραση άκρατου εγωϊσμού και προστασίας της εικόνας μας.
Έχεις όμως ακόμη χρέη...εκφράσου...ανοίξου...μίλησε.Μόνο έτσι θα εξαγνίσεις τα λάθη σου.
Καλημερα sorrowman. | | free falling
19-02-2007 @ 03:57 | Είναι φοβερό ένα λάθος τι μπορεί να σε κάνει να φτιάξεις..
Καλή σου μέρα | | justawoman
19-02-2007 @ 06:43 | ::scare.::
λες και μια συγγνώμη αρκεί...
κι απ' τη ζωή τι θα ζητήσεις, μου λες?
Λογοτεχνικά πάντως, έχει δυνατές στιγμές! | | KTiNoS
19-02-2007 @ 10:54 | de m arese... yperboliko einai !
| | ΓιΟΥΛΗ_Τ
19-02-2007 @ 15:06 | Συγκλονιστικό.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
