| |
| | Του Μυαλού μου τ'αδιέξοδα |  | | |
Ψάχνοντας,
στης καρδιάς μου την φυλακή,
σε βρήκα κουρνιασμένη σε μια γωνιά..
Ψάχνοντας,
στου μυαλού μου τ'αδιέξοδα,
θαμπή οπτασία φάνηκες στο σκοτάδι..
Το πάθος μου,
σαν σκόνη στον καθρέφτη μου,
σαν γλυκοφίλημα,
αλμύρα ολόγιομο...
Άνοιξες τα χέρια σου διάπλατα,
ψυχρό το καλοσώρισμά σου,
μ'αγκάθια πλεγμένα..
Το ξύπνημά μου άγριο κι απότομο
κι η ηδονή μου,
εξατμίστηκε στο πέλαγος...
Νίκος Π.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο Ποιητής, είναι ένα με τον καθρέφτη του.. Κατάσαρκα φορά τις λέξεις και βουλιάζει μ'αγωνία.... | | | |
|
ΤΟΞΟΤΗΣ
27-02-2007 @ 02:44 | Καλημέρα Νίκο
Πολύ μου άρεσε η πρώτη στροφή.
Πήρε στη συνέχεια το ποίημα άλλη τροπή. ::yes.:: | | nickperakis
27-02-2007 @ 02:47 | Καλημέρα Γιάννη!
Στο απρόβλεπτο είναι η ουσία φίλε μου!!
::smile.:: ::smile.:: | | ΤΟΞΟΤΗΣ
27-02-2007 @ 02:54 | Συμφωνώ απόλυτα Νίκο.
Το περίμενα πολύ ερωτιάρικο, αλλά η ποιότητά σου το μετέφερε γλυκόπικρα στη στιγμή που βίωσε η ψυχή σου. ::up.:: | | Ηλιαχτίδα
27-02-2007 @ 02:54 | Δυστυχως ολα ετσι εξατμιζονται... ::sad.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
