| |
| | Το μετέωρο κουτάλι με τη φασολάδα |  | | | Πηγή έμπνευσης μια φασολάδα που δεν θα δοκιμάσω ποτέ. | | |
Στάθηκε μπρος της, στο ύψος των ματιών.
Αυτά, εκφραστικά, στρογγύλεψαν το βλέμμα,
άμβλυναν στιγμιαία την αγωνία της προσμονής,
ν΄ αγκαλιάσουν θέλαν για λίγο την αψεγάδιαστη καμπύλη του
-την με τόση σοφία φτιαγμένη για να κουρνιάζει σε ματιές-.
Μάλλον υπεροπτικό, ακατάδεχτο για μια συμμαχία,
σίγουρα αλαζονικό με την αυτάρκειά του,
κομπάζοντας, μέσα από ανεπαίσθητες, αισθησιακές κινήσεις
για τα στόματα που το είχαν γευτεί,
την κάλεσε προκλητικά να το ζωγραφίσει,
ξέροντας πόσο επίπονο της ήταν.
-Οι ατμοί του,
εμπλουτισμένοι με εκχυλίσματα φασολιών,
μεστοί σε αιθέρια έλαια καρότου και σέλινου,
χρωματισμένοι απαλά με το χρώμα της τομάτας,
καυτοί ακόμα και στη σκέψη μιας ερωτικής επαφής,
σχεδόν τη ζάλισαν-.
-Μη μου ζητάς τόσα πολλά, ψιθύρισε, είναι νωρίς.
Πες μου να σ΄ αγαπήσω,
-με μια αγάπη που θα είναι πιο δυνατή από την έλλειψή της-
και θα το κάνω,
ζήτα μου τρυφερότητα,
-τέτοια που πρέπει σε χαΐδεμα νιογέννητου ρόδου-
και θα στη δώσω
πες μου να καμπυλωθώ με μια κραυγή ηδονής,
-να ταιριάξω με την καμπύλη σου-
και θα το κάνω,
ζήτα μου ανοχή,
-για μια ενοχή σου που ακόμα δεν μου φανέρωσες-
και θα την έχεις.
Όμως μη μου ζητάς να σε ζωγραφίσω,
δεν σε ξέρω ακόμα τόσο καλά.
Δεν έχω περπατήσει στα χωράφια με τις φασολιές,
-μήτε καν δεν μπορώ να τα νοήσω-
δεν έχω πάει στο εργαστήρι του μεταλλουργού,
-που σου ΄δωσε το σχήμα σου,
σαν την καμπύλη του στήθους της καλής του-
δεν πήγα καν στο σουπερ μάρκετ να σε αγοράσω.
Μόνο σου ήρθες, δεν σε κάλεσα,
δεν σε αποκάλεσα ακόμα ζωγραφιά μου,
δεν τόχω κάνει για κανένα μέχρι τώρα.
Το μετέωρο κουτάλι, οργισμένο άχνισε ακόμα πιο πολύ.
Γύρισε στη μεριά της απειλητικά, άρχισε να κινείται.
Αυτή μισάνοιξε το στόμα, σαν τρυφερό φιλί για να δεχτεί.
Παίζοντας με την ειμαρμένη, αποφάσισε να ζωγραφίσει το φιλί.
Το εξουσιαστικό χρώμα στη ζωγραφιά θάταν το κόκκινο του αίματος.
ΥΓ. Από ένα καλλιτεχνικό διαγωνισμό όπου ένα μετέωρο κουτάλι με φασολάδα καλείται να γίνει αντικείμενο είτε ποιητικής έκφρασης είτε ζωγραφικής απεικόνισης.
Αφιερώνεται σε μια εκκολαπτόμενη ζωγράφο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
| | | |
|
Nocturna_
27-02-2007 @ 16:33 | Ω θεέ το come back !
Και τι επιστροφή!
Σε πεθύμησα..Είναι γεγονός!
Τα φασολάκια, τα άπλυτα πιάτα σου..τα εισιτήρια..
Ε λοιπόν ψηφίζω Έλικα..δαγκωτό σου λέω..! | | deti
27-02-2007 @ 16:34 | Πραγματικά ο τίτλος δε με προσέλκυσε καθόλου.. Αλλά είπα να το διαβάσω και έχω μείνει άφωνη!
Μου θύμισε λίγο το "Μικρό Πρίγκηπα" δεν ξέρω γιατί..
Απίστευτες εικόνες, απίστευτες! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
27-02-2007 @ 16:51 | Ζωγράφισες φιλαράκο! | | elixgeo
27-02-2007 @ 17:00 | Φχαρστώ πολύ τα ως ανωτέρω κορίτσα δια τα καλά τους λόγια που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και με τα υπόλοιπα όσπρια.
Επόμενο θέμα:
Ρεβύθια σούπα, μούπες δεν σ΄αγαπάω πια.
ή
Ρεβύθια, σούπα, μούπες δεν σ΄αγαπάω πια.
ή
Ρεβύθια, σούπα μούπες, δεν σ΄αγαπάω πια.
Διαλέχτεεεεεεεεεε! | | « Ακρόνειρο »
27-02-2007 @ 17:06 | Έφτιαξες ποίημα με το αγαπημένο μου φαγητό..
Με αυτό που θα μπορούσα να τρώω για μήνες..
Τι να πω παραπάνω;
Καλ ξ μέρα. | | Nocturna_
27-02-2007 @ 17:09 | Διαλέγω το νάμπερ ουάν..
Πρέπει να στείλω κάπου μήνυμα ή να καλέσω κανα τηλέφωνο
χωρίς χρέωση; (άντε αστική μονάδα τελοσπάντων)
Σούπες μούπες πέθανα στο γέλιο πανάθεμα σε..
Στείλε και μια μερίδα κατα΄ δω..
Μάακιαα! | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
27-02-2007 @ 17:11 | Αχ κάντο ρεβύθια πουρέ σε παρακαλώ! | | Ηλιαχτίδα
27-02-2007 @ 23:55 | πολυ ομορφο..μπράβο και για την αφιερωση ::smile.:: | | Tαπεινό χαμομηλάκι
28-02-2007 @ 01:15 | Πολύ όμορφο! Η φασολάδα με εμπνέει.
Για φακές μη γράψεις! ::cry.:: | | AceOfSpades
28-02-2007 @ 01:24 | ο τζώρτζ και η φασολιά...στον πύργο του γίγαντα ήσουν , η φασολιά σε ξανάφερε στη χώρα μας...χαίρομαι...
βγάζει περισσότερο στοργή και λιγότερο ηδονή..πιστεύω ότι αυτό ήθελες να πετύχεις και εσύ και ο ζωγράφος που σε ενέπνευσε..υποβόσκει αυτό.. υπάρχει μια αόρατη ''μητέρα'' πιστεύω που κρατάει το κουτάλι..
καλημέρες | | EKI
28-02-2007 @ 01:39 | Με τον Άσο....................... ::lost.:: | | elixgeo
28-02-2007 @ 13:57 | Κι εγώ με τον Άσο!!!
Τα σχόλιά του, πάντα διεισδυτικά -πίσω από τις λέξεις, κρύβετ΄ο Αλέξης, που τραγουδούσαμε κάποτε- βρίσκουν πάντα την πηγή του κακού- ή και του καλού-.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αόρατη "μητέρα" μπορεί να κρατάει το κουτάλι αλλά ακόμα δεν το ζωγράφισε. ::sad.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
