Ηλιαχτίδα
02-03-2007 @ 00:37 | ::smile.:: | |
Nocturna_
02-03-2007 @ 00:39 | Δεν είναι τα χρόνια....
Είναι οι στιγμές που απομακρύνουμε..
Σαν κάτι παρείσακτο, ανώφελο..και εντελώς παροδικό..
κοιτώντας μόνο τα χρόνια..
Καλημέρα σου.. | |
justawoman
02-03-2007 @ 01:00 | Το λήθαργο φίλε μου τον δημιουργεί η αδηφάγα καθημερινότητα κι ο εφησυχασμός σε μια ήρεμη πλην όμως βαρετή ζωή... αν δεν υπήρχαν οι προσωπικές μας ουτοπίες μαζί ίσως με τον κάπως ανορθόδοξο τρόπο ζωής σ' αυτή τη χώρα, θα είχε γεμίσει ο τόπος ψυχαναλυτές, αυτοκτονίες και μαρασμένες ζωές...
Και δε θα είχαμε κουράγιο ούτε καν να "φιλοσοφούμε" μέσα από τούτη τη σελίδα
Ωραία η γραφή σου και μου δίνει αφορμή ν' ανεβάσω ένα παλιότερο άρθρο στα θέματα συζήτησης... ίσως το κάνω αύριο | |
Spartinos
02-03-2007 @ 01:55 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ::smile.:: | |
χρήστος
02-03-2007 @ 04:51 | μου άρεσε πάρα πολύ, να είσαι καλά | |
agrampeli
02-03-2007 @ 05:45 | πολύ καλό ::yes.:: | |
deti
02-03-2007 @ 08:44 | Και ξαφνικά το κοντά
Να είναι τόσο μακριά
Και το μακριά
Αγκαλιά με το αναπόφευκτο.
Υπέροχο!!! ::smile.:: | |
ΓιΟΥΛΗ_Τ
19-03-2007 @ 22:32 | Δεν αδημονώ να αγκαλιαστώ με το αναπόφευκτο.
Αδημονώ για την ομορφιά των στιγμών που θα μου αποκαλυφθεί.
Αγέννητες είναι έγκλημα να θανατώνονται.
Πρέπει να σου πω ότι με πλανεύει η σειρήνα της ψυχογραφής σου. | |
 |
