Μ’ ορμή λεόντων αρχινά στου κόλπου τα ήσυχα νερά
με κωπηλάτες μυθικούς η «Αργώ» να ξεμακραίνει
αρχαία πόλη και σταθμός η φημισμένη Ιωλκός
μοιάζει παλιός να 'ναι εαυτός, στην πάλη αργοπεθαίνει.
Γλιστρά τ’ ανάλαφρο σκαρί, το συνοδεύουν γλάροι
οι Αργοναύτες ξεκινούν για το ναό του Άρη
ο τιμονιέρης κυβερνά, τους ναύτες ενθαρρύνει
η Αθηνά επιτηρεί απ' της Αργούς την πρύμνη.
Μέσα στου σμήνους τις κραυγές ακούω τον οδηγό τους
καθρέφτης θάλασσα, κοιτούν το μάχιμο είδωλό τους.
Αγγίζει ο ύμνος ουρανούς κι η λύρα του Ορφέα
εννιά δελφίνια άφησε ξοπίσω μαγεμένα...
Φυσά τ’ αγέρι τα πανιά που η θεά είχε υφάνει
καθώς ο Αίολος περνά απ' το παλιό λιμάνι
στους ήρωες πλησίασε γλυκά να ψιθυρίσει
τρισέγγονος ο Ιάσονας κρυφά θα του μιλήσει.
Μοιάζουνε τ' άσπρα κύματα κοπάδι του Πρωτέα
τ' αποκοιμίζει στις ακτές κι οι κόρες του Νηρέα
απ' τα παλάτια του βυθού στης θάλασσας τα βράχια
ξεπροβοδίζουν την Αργώ με τη χαρά στα μάτια...
Καθε φορα που σε διαβαζω νοιωθω πως βιαζομαι να το τελειωσω να παω στις εικονες.
Τελικα μου δημιουργησαν μια καποια αναγκη οι εικονες σου Θεοδωρα.
Την καλημερα μου
Μέσα στου σμήνους τις κραυγές ακούω τον οδηγό τους
καθρέφτης θάλασσα, κοιτούν το μάχιμο είδωλό τους.
...................................................................
Πάντα εκθαμβωτικά εικαστική! ::yes.::
"Μέσα στου σμήνους τις κραυγές ακούω τον οδηγό τους
καθρέφτης θάλασσα, κοιτούν το μάχιμο είδωλό τους.
Αγγίζει ο ύμνος ουρανούς κι η λύρα του Ορφέα
εννιά δελφίνια άφησε ξοπίσω μαγεμένα..."
::rol.::
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
