| |
Κοιτώντας κλεφτά,
με το κεφάλι γυρτό,
πίσω απ'τα σκισμένα μου μανίκια
και κρατώντας τα ξέφτια
ενός μόνο ονείρου,
του θανάτου τα πεδία
από απόσταση ασφαλείας
απλά παρατηρώ....
Τους μεγάλους έρωτες,
που μαραζώνουν,
προτού καν γεννηθούν,
λίγο πριν πεθάνουν...
Την ζωή που ολοένα,
απ'τα χέρια σου γλυστρά
και στον καθρέφτη της ζωής σου,
αντεστραμμένο είδωλο στέκεις πια,
κι η σκόνη χαράζει ξέστρατα...
Τους ανθρώπους,
που τρέχουν να κρυφτούν
πίσω απ'τις προδοσίες τους,
τους φίλους,
που τρέχουν να σκεπάσουν
τις λύπες τους,
κρυμμένοι επιμελλώς,
πίσω από σκοτεινές πύλες...
Τις πόλεις που υποκλίνονται
την ώρα,
που αρχίζουν να χορεύουν,
χωρίς να ζουν....
Τους πληρωμένους έρωτες
με πληγωμένους ναυαγούς
που μοιάζουν...
Τις ξεπλυμένες συνειδήσεις,
με σκοτεινά σοκάκια,
υγρά κι ανήλιαγα ταιριάζουν....
Τις λέξεις που τρέχουν
να προλάβουν...
Νίκος Π.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
