| |
Ακούραστοι νευρώνες του μυαλού μου
Της τρέλας μου κρυμμένα μονοπάτια
Η αόρατη πλευρά του εαυτού μου
Γεμίζει της ψυχής μου τα σκοτάδια
Κι αδειάζω τον καπνό απ’ τα πνευμόνια
Τη γεύση του θανάτου για να νιώσω
Στο διάολο δεν έδειξα συμπόνια
Κι ας ξέρω πως πικρά θα μετανιώσω…
Δεν φτάνει να μπορείς αλλά να θέλεις
Και όσα σε φοβίζουν να τολμάς
Αυτά που δεν σου είπαν να τα ξέρεις
Και όσα σε μισούνε ν’ αγαπάς
Δεν φτάνει να μετράς αποτυχίες
Και άσκοπα να ζεις χωρίς σκοπό
Οι τόσες σου αθώες αστοχίες
Σε κάνουνε σωστό και δυνατό….
Μετράω τα συντρίμμια του καιρού μου
Αλάτι στις πληγές, περνούν τα χρόνια
Στις κρύες ενοχές του ουρανού μου
Ιδρώνουνε τα πάθη στα σεντόνια
Πλημμύρισε το φως μέσα στα μάτια
Δεν φτάνει ν’ αγαπάς όσα σ’ αγγίζουν
Οι μνήμες σου στεφάνι με αγκάθια
Τα όνειρα που βλέπεις σε κεντρίζουν....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
