| |
Πέρασε ο καιρός και ψάχνω το γεφύρι,
εκείνο που συνδέει το τότε με το τώρα,
μα όλα ναυάγησαν σε 'κείνο το ακρωτήρι,
και είναι η ψυχή μου μετέωρη αιώρα.
Ακονίζω τα μολύβια μου, και αναζητώ σε σκέψεις
όσα τραγούδαγα μες στους παλιούς μου στίχους,
μα τούτο που συνέβη δω, ούτε συ δε θα πιστέψεις.
Πως πέθαναν όσα φώναζα στης χαραυγής τους ήχους?
Είναι στιγμές βροχής, που η άπνοια σε σκοτώνει,
μα πιο επώδυνο θαρρω, κάθε φλύαρο βήμα.
Και όσα πιότερο αγαπάς τα καίει το μαύρο χιόνι,
τη ζωή αναζητάς, σ' όσα αφήνει στην ακτή το κάθε κύμα.
Τσακίστηκε η γέφυρα, κ' έμεινά δίχως χάρτη
πίσω δε βλέπω ούτε μπρος κ' ας μένω στο κατάρτι.
Κάθε βήμα αδειανό οικοδομεί το φράχτη
και όσα αγάπησα έναν καιρό,
αχ ξέρω μ' έχουν άχτι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
