Αιώνια να μπορώ να ταξιδεύω!..
Σε θάλασσες βαθιές, τη μνήμης, με βάρκα τη σκέψη μου...
Τα μάτια σου μονάχα να συναντώ και τις χαρούμενες στιγμές
που νίκησαν το θάνατο..
Κι ύστερα ας αφεθώ...
Ένας άνεμος με τυλίγει...
Χρώματα, φως και μουσικές αναδεύονται,
θύμησες μιας άνοιξης που άργησε να μας επισκεφτεί..
Ας είναι τώρα... Έστω όσο ένα όνειρο διαρκεί...
Τα φύλλα της μελαγχολίας ξέφτισαν
και το όνειρο θαλασσί, διάφανο
πετάει στον ορίζοντα...
Το κυνηγάω... μα εκείνο όλο μου ξεγλιστράει...
Ξεπλένω τις αμαρτίες μου στη θάλασσα..
Νερό αλμυρό να’ ρθει και να τις κάψει...
Ένα ήλιος ακούραστος, απ’τις απαρχές του κόσμου,
καλπάζει στον ουρανό.
Το φως του λιώνει την ψυχή...
Δε ζητάω τίποτε άλλο πια!..
Αφού μπορώ μέσα από έναν ανασασμό της μνήμης
να σε ξαναζώ!..
Ντύνω την ψυχή μου με όση δύναμη μου χάρισε το όνειρο
και ξεκινάω να συναντήσω την πραγματικότητα..
Τα κύματα περιμένω από στιγμή σε στιγμή,
να με ξεβράσουν στην άλλη όχθη...
[B][I]Αντίο αγαπημένε μου...
Μέχρι το επόμενο ταξίδι.[/I]..[/B]
