| |
Σε μια χώρα,
για την οποία όταν διαβάζεις σφίγγεσαι,
καθώς πέρασες και 'συ απ' το κατώφλι,
έζησε για λίγο και ο μικρός Αλφόνσο.
Δεν έχει δέντρα μήτε πουλιά,
δεν έχει δρόμους να περπατάς.
Πανάκριβό όμως το οξυγόνο και η λαλιά,
όταν αρμενίζει βαρκάδα η ψυχή στη χώρα της καρδιάς...
Η χώρα αυτή...
Είναι ο δρόμος που όσο μεγαλώνεις
τόσο φοβάσαι να πάρεις.
Είναι το ταξίδι για το οποίο κανένας δε μίλησε
μα όλοι γνωρίζουν.
Είναι όλα όσα κάποτε πίστεψες
μα απαρνήθηκες για κάτι ξένο, για το συνηθισμένο.
Είναι η προσωπική καθένα αλήθεια.
Κάποιος το είπε παλαβομάρα,
κάποιος γέλασε,
μα όλοι κοιτούν με δακρυσμένα μάτια...
Όσοι ποτέ δε πέρασαν από τούτο το γεφύρι...
Κάποιος το είπε παιδί και το προσπέρασε.
Εγώ το λέω λεπτή γραμμή προς την μοναδικότητα,
την αιώνια...
Ζει στη ψυχή μας μέχρι...
μέχρι να την απαρνηθούμε ή...
ή μέχρι να μας σκοτώσει...
Ο μικρός Αλφόνσο μόνος σαν ήταν
κοιτούσε απ' τις χαραμάδες μες στην καρδιά του.
Του έφτανε για να νιώθει...
Ώσπου, ώσπου το φως το μέγιστο του έγνεψε.
Δε κοίταξε πίσω.
Γυμνός περπάτησε στη κοιλάδα του θανάτου...
Όλα όσα είχε μέσα του μοιροβολούσαν σαν ανοιξιάτικη βροχή,
φτάνει να 'ναι κοντά της...
Είχαν παγώσει οι δείκτες,
είχε σκοτεινιάσει σε αυτό που βαφτίζουν οι άλλοι ζωή,
μα αυτό που γεννάει ζωή ανθούσε...
Μέχρι ένα περίεργο φως κάλεσε τον Αλφόνσο.
Παγίδα!
Ήταν αντανάκλαση...
Αντανάκλαση της πλανεύτρας ελπίδας στην αιχμή του βέλους,
του βέλους που σημάδεψε την καρδιά του.
Ένα πνιχτό βογκητό!
Σιωπή...
Πέτρωσε!
Και ο Αλφόνσο δε γύρισε ποτέ...
Μπήκε στη μιζέρια που το πανηγύρι επιβάλλει.
Κ' ας είμαστε μεταξύ του πανάκριβου ήλιου και της παμπλουτής σελήνης.
Είμαστε τόσο φτωχοί!
Ποιος ξέρει?
Ίσως σήμερα είναι η μέρα της απολίθωσης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
