| |
μια χαραγμένη γοργόνα
στου μπράτσου μου τα σκαλιστά αυλάκια
χορεύει στην ταραμένη θάλασσα
και παρασέρνει του μυαλού μου όλα τα φύκια
σε άμμο ο Ιούδας κτίζει κάστρο
μα η αρμύρα του το τρώει και δεν βρίσκει να χωθεί
μ'ένα λεπτό σχοινί φτιάχνει για το λαιμό του μενταγιόν
που η ακρίβεια του αντιστοιχεί με τη ζωή του
να σώζεται του μυστικού μου η αφάνεια
και να κρατιέμαι απο μιά κλωστή σαν βελόνι
που ψάχνει τρόπο για να ράψει την αγάπη
και να επουλώσει την πληγωμένη του καρδιά
ένας γέρος που απάνω στο παραμυθένιο κύμα ζούσε
που όλο έψαχνε τον ήλιο να μην ανατείλει
μα να ανατείλει η μαγική της ζωγραφιά
βρεγμένη απ'τον βυθό του ουρανού
και με φωτιά αυτός να την στεγνώσει
με δάκρυα τις τρύπες του χαρτιού της να χώσει
και να φανεί πάλι δίπλα του
σαν μια φωτογραφία ακουμπημένη σε ένα ξεβαμμένο τοίχο
που για χρόνια τα δισέγγονα παραμυθεύουν τα παιδιά τους
για μια αγάπη
που πνίγηκε στη θάλασσα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
