stixoi.info: Σ' αυτήν την πόλη

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133517 Τραγούδια, 272358 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Σ' αυτήν την πόλη

Μεγάλο και άχαρο...

Σ' αυτή την πόλη που εγκλωβίζει τη ψυχή μου
πισώ από πόρτες και παράθυρα κλειστά
πισώ από ψεύτικα χαμόγελα και «γεια σου»
που ξεστομίζουν όλοι τους βιαστικά.

Με το αμάξι μου το γκρι τη διασχίζω
σαν σαλιγκάρι το πρωί, οχτώ παρά,
εγώ βιάζομαι μα στο φανάρι πάντα
με περιμένει μια τεράστια ουρά.

Με μουσική και πρωινές λογομαχίες
από ειδήμονες ραδιοφωνικούς
φτάνω εντέλη στη δουλειά μου νυσταγμένος
του κόπου μου για να κερδίσω τους καρπούς.

Αφού γυρίσει ο λεπτοδείχτης ζαλισμένος
που συρικνώνει τη ζωή μου αργά αργά
φτάνει η ώρα να σχολάσω κουρασμένος
και χαιρετάω τυπικά τα αφεντικά.

Παίρνω ξανά του μαρτυρίου μου τον δρόμο
να επιστρέψω σε ένα σπίτι αδειανό,
που έχει μείνει όπως ήταν πρίν να φύγεις,
να περιμένει το δικό σου γυρισμό.

Ίδιο σενάριο οι καθημερινές μου
απλά αλλάζουνε ονόματα οι μέρες
μοιάζουν οι Τρίτες, οι Τετάρτες και οι Πέμπτες
θυμίζουν τις Παρασκευές και τις Δευτέρες.

Και σ' ένα Σαββατοκύριακο ελπίζω
κάτι να αλλάξει στη ζωή μου την μουντή
γι αυτό συχνά πυκνά με φίλους κανονίζω
να διασκεδάσουμε σε κάποιο μαγαζί.

Φορώ κι εγώ αυτά που πρόσταξε η μόδα
γιατί τις τάσεις τις αν δεν ακολουθείς
όλοι περίεργα τριγύρω σε κοιτάζουν
και ψυθιρίζουν ότι απλά δεν είσαι in.

Μα όταν εντέλη καταφέρω να τρυπώσω
μέσα στου πλήθους την τεράστια ουρά
πρέπει καλή εντύπωση να κάνω
σε κάτι τύπους με δερμάτινα παλτά.

Κι αφού εγκρίνουνε την όλη παρουσία
πάντα με ύφος και με βλέμμα σκοτεινό
τότε σηκώνουνε την μαύρη αλυσίδα
και με ένα νόημα μου γνέφουνε να μπω.

Με ένα στο χέρι μου ποτήρι μισοάδειο
ψαχνώ να βρω κάποια γωνιά για να σταθώ
ένα να γίνω με τον όχλο που δονείτε
στης μουσικής της αμαρτίας τον ρυθμό.

ʼγαρμποι άνδρες να κουνιούνται όλοι γελώντας
γύρω από αιθέριες υπάρξεις που πιστέψαν
στα γυμνασμένα τα κορμιά τους και στα λόγια
που με το ψέμα τις καρδίες τους τις πλανέψαν.

Κι αυτές να αισθάνονται πως είναι δήθεν «Κάποιες»
γιατί κατάφεραν τα βλέμματα να κλέψουν
κρυμμένες πίσω από τα ρουζ και τις μπογίες τους
δείχνουν την γύμνια τους απλά για να αρέσουν.

Τότε με πιάνει μια πικρή μελαγχολία
και προς την έξοδο κινδύνου προχωρώ
θέλω να φύγω απ' αυτή τη φασαρία
στης μοναξιάς μου το καβούκι να κλειστώ.

Έτσι κυλάει πάνω κάτω η ζωή μου
και δεν το λέω με παράπονο γιατί
όλη η ευθύνη μου ανήκει μα ελπίζω
να καταφέρω τελικά μιαν αλλαγή...


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Ανώνυμο σχόλιο <5/1/2005	πολύ καλό - ανασταζια
Ανώνυμο σχόλιο <5/1/2005	Χριστόδουλε προσοχή, αν γράφεις τέτοια στη δουλειά, σύντομα θα ψάχνεις για δουλειά... :-)) (Μπάμπης)
Ανώνυμο σχόλιο <5/1/2005	Όμορφο Χριστόδουλε...μπράβο....είναι αληθινό...(αν και γυναίκα...συμφωνώ)...Millie

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο