| |
Που είσαι; .......... Μ' ακούς; .............
Εσένα φωνάζω, μέσ' από σύννεφα καπνούς!!!! Θολή στα μάτια μου, ακόμη η μορφή σου....
Σε νιώθω όμως γύρω καθαρά, σε νιώθω να μου γνέφεις.....
Μ' ένα χαμόγελο αχνό, το μέλλον μου προτρέχεις!!!!!
Κατέχω, ξέρεις πιο πολλά, μα δε μου φανερώνεις....
Τίποτα.............
Στη γη με έστειλες....Καιρός πάει πολύς....
Μια εντολή στ' αφτί ψιθύρισες, - άραγε μήπως έναν όρκο μυστικό; -
κι ένα φιλί στο μέτωπο.....
την ώρα που με βία η ύλη, μακριά σου με τραβούσε!!!!
Λυπάμαι που σε ξέχασα, σαν γεύτηκα το χώμα...
Η λήθη του με νίκησε....Με πότισε γλυκό κρασί, στη μήτρα να στεριώσω...
Χρόνια πολλά επάλευα, το πριν να καταργήσω,
να ζήσω άλλη μια ζωή,
χωρίς να θυμηθώ,χωρίς να προσπαθήσω....
Μα ετούτη τη φορά.....τα δίχτυα σου έστησες καλά - γερά και στέρεα -
Εντός μου πιάστηκε, σαν ψάρι δροσερό η ψυχή και σπαρταράει!!!!
Την ξύπνησες απότομα απ' του ύπνου τον αιώνα,
γλυκό της λησμονιάς νερό, της πήρες απ' το στόμα...
Κι έμεινα μόνη να πενθώ, της μνήμης μου το πτώμα..........
Μέρες πολλές...................
Μα η πύλη του χρησμού, βαθιά χαράδρα πια, στο είναι μου είχε ανοίξει!!
Δρόμος χωρίς επιστροφή, η ανάβαση στη μνήμη....
"Καλή Ανά(σ)τασή σου", συλλάβισες γλυκά, στον ύπνο μου ένα βράδυ..
Κι έγινε αυτό, - μια λέξη μόνο - η αφορμή, την αύρα σου ξανά, στο μέτωπο να νιώσω.....
Πόσος καιρός....
Θαμπή ακόμη η αίσθηση, μα ωστόσο τόσο έντονη, στην άκρη της αφής.....
Σταγόνα τη σταγόνα, όφειλα τώρα, το αίμα να συλλέξω....που σπάταλα εσκόρπαγα για χρόνια σε αβύσσους.........Να θυμηθώ όλες τις στιγμές που αφέθηκαν στη λήθη........να ενώσω τα κομμάτια τους, το παζλ να συμπληρώσω.....
Φωνές προγόνων στοίχειωναν, τις νύχτες τα όνειρά μου......
Κι εσύ, εκεί, στο πλάι μου...άγρυπνος φύλακας, φρουρός, στο δρόμο της Α-λήθειας...
Μην τύχει και χαθώ ξανά....
Μην τύχει και πιαστώ στου χρόνου το υφάδι....
Στις μαύρες τρύπες, σαν τον καλό ψαρά, στήνει το παραγάδι.....
Το μονοπάτι δύσβατο...........
Με το Μορφέα για σύμμαχο, τριγύρναγες τα βράδια,
στου νου μου τα σκοτάδια....
Κι ανατολές πολλές, σ' ανήλιαγα κι απόμερα σοκάκια του μυαλού, μου φέγγιζες....
Φάρος για 'μενα η φωνή σου..
Ριπές φωτός!!! στην τρικυμισμένη θάλασσα της ύπαρξής μου......
Κι όταν από τα μάτια μου χανόταν η μορφή σου, η αίσθηση κι η αύρα σου όταν μ' εγκαταλείπαν...και σε ζητούσα απελπισμένα, πως ο τυφλός ζητάει το φως του......
Εσύ μου χαμογέλαγες.....και σ' άκουγα αχνά, απ' του ύπνου μου τα ξέφτια....:
" Κοιμήσου ακόμη μια βραδιά.....Από το λήθαργο δε βγαίνεις έτσι απλά........."
Και κοιμόμουν......Ωρες.....μέρες.....μήνες........
Μέχρι το θαύμα να συντελεστεί ξανά....
Να νιώσω, να πιστέψω, να κλάψω, να σ' αντέξω.............
Για άλλη μια φορά, να "δω" το πέρασμά σου.....
Στο σταυροδρόμι της ψυχής κι αυτού εδώ του κόσμου,( ή, και του πλειδονισμού σου), να σε προ'υ'παντήσω........
Ριπή ανέμου!!! Να καις τα σωθικά μου.....και να μ' [I][U]ανακενίζεις[/U][/I], για να μ' [I][U]ανακαινίσεις[/U][/I]......
Κάθε φορά πιο δυνατή......Κάθε φορά πιο κοντινή........
Ωσπου το πλήρωμα του χρόνου ήρθε....Το δρόμο άνοιξες ξανά...
Εδωσες ώθηση γερή,
της θύμησης τ' αδράχτι για να ξετυλιχθεί....
Κι ενώ μέχρι τα τότε, μονάχα τη μορφή σου, θολή και μακρινή, αντάμωνα,
κι αυτή ακόμη τη φωνή σου, μέσα από στόματα άλλων, τρίτων, λάμβανα...
Ηρθες στον ύπνο μου......
Σε φώναξα: " Που είσαι ; " " Που είσαι μοίρα μου;" με της ψυχής όλη τη δύναμη.....
Κι ήσουν εκεί....Παρών...Σιμά μου......
Με τη μορφή μικρού παιδιού, μα και με τη δική σου....
Eίχε σημάνει η ώρα.....
Τον ήχο της χροιάς σου άκουσα, πρώτη φορά....Μια δόνηση , ως τα πιο μύχια βάθη μου,
αντήχησε κρυστάλλινη.......
-" Εδώ είμαι, κοντά σου "-
Φωνή που ερχόταν, από χωρόχρονο άχρονο....Εκείνον το μακρινό...
Εκείνον της προ'υ'πάρξεως....
Φωνή που κουβαλούσε μέσα της νερά κελαρυστά και νοτισμένα πλατανόφυλλα...
Ρυάκια μνήμης μου μετέδωσες και με δυο λέξεις φώτισες, καινούρια μονοπάτια...
Πιο όμορφα......πιο δύσκολα........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
