| |
ΦΙΛΙΑ
Στο δρομο λιγο ειπα αχ,να βγω
στον ανοιχτο αερα
τωρα που ακομη περπατω
και που'ναι ακομη μερα
μα γρηγορα κουραστηκα
κι ειπα να ξαποστασω
ενα πεζουλι γυρευα
καπου κρυφα να κλαψω
ξαφνου η σιωπη μου μιλησε
και τρομαξα στ'αληθεια
γιατι τα παραμυθια,μου 'πανε
πως βγαινουνε κι αληθεια
ειδα ενα χερι πλαϊ μου.κοντα
να θελει να με πιιασει
ειν'ο κακος ο λυκος σκεφτηκα
και θα με χλαπακιασει
εκανα πως δεν εβλεπα
δεν ακουσα,δεν ειπα
μα κεινο, δεν εμιλαγε
μονο εκλαιγε με πικρα
δεν εβλεπα τα ματια του
μονο τα δακρυα του
μα κεινα μου εμιλαγαν
ευθυς απ'την καρδια του
κι ηταν το κλαμα αληθινο
καρδιας παιδιου που κλαιει
και ξεφοβηθηκα κι εγω
και του'πα να μην κλαει
γιατι δεν κλαει μοναχο
κλαιω κι εγω κοντα του
στα ματια του το κοιταξα
και μερεψε η καρδια του
εκτοτε φιλοι γιναμε
καλοι κι αγαπημενοι
και ο κακος ο λυκος εφυγε
πια τι να περιμενει?
εγινε η λυπη μας μιση
μα και διπλη η χαρα μας
ετσι ειναι οι φιλοι οι αληθινοι
τους βλεπει η καρδια μας
κι ο,τι κι αν γινει στη ζωη
κι ο χαρος κι αν θυμωσει
μια τετοια αγαπη δεν μπορει
ποτε να τη σκοτωσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
