| |
Δε με πειράζει που αγρυπνώ ,
που η αγωνία μου ολοένα μεγαλώνει...
ότι υποφέρω γίνεται ορμή.
Τα δάχτυλα μου μελανά , μου τα χτυπάνε
με λοστούς ,
επειδή κάποτε κρατούσα με λατρεία το
κεφάλι σου.
Είναι βαρύ το παρελθόν και δε κυλά..
Τρίζουν ατσάλινοι τροχοί μέσα στην άπνοια ,
η ζέστη σφίγγει το λαιμό των αηδονιών..
Θα 'θέλα να 'ταν η φωνή μου τεράστιος κασμάς ,
σήραγγες λαμπρές ν'ανοίγει στη πυκνή- πυκνή μας
θλίψη.
Περπατώ και βυθίζομαι στο υγρό σου κορμί..
τις παγωμένες νύχτες , το αφήνω διψασμένο ,
νηστικό..
στεγνώνει το δέρμα του , το χαιδεύω..
Σου φαίνομαι παράξενη?
Είναι γιατί βαθαίνει το μυαλό μου.. ,
μακραίνουν τα μαλλιά μου στη σιωπή.. ,
ο μήνας που γεννήθηκα ματώνει.
Θερίζω το λαιμό μου με σπαθί..
η αγάπη σου πλέον δεν με ελευθερώνει.!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
