| |
Ένα παιχνίδι αρρωστημένο που παίζεται με σκέψεις στα μονοπάτια της προστυχιάς
Δεν θα θελα να χαράξεις στο κορμί μου πληγές ακατονόμαστες που θέλουν αγάπη
Ένας φτωχός αλήτης σε ποιητικά σοκάκια με δυο χέρια σακατεμένα
Με ένα τετράδιο αλησμόνητο που το τρίβω στης ψυχής μου τα λημέρια
Και ακούει τις φωνασκίες των συμβάντων, τα ψεύδη των φωνών
Τα αστεία του πλήθους, τα μικρά ψιθυριστά χαμόγελα του κόσμου
Τον ήχο των ματιών σαν κλείνουν όταν ακούνε την φωνή σου
Κι αυτός με κρατάει ζωντανό, φρέσκο σαν τα λουλούδια της αυλής
Μα με βία με αρπάζεις και με πατάς, με ρίχνεις στην άβυσσο του Άδη
Σπασμένα δάκρυα και λάθος παραμιλητά μιας βρώμικης ζωής
Μπούρδες ηχογραφημένες σε κασέτες ενός κατεργάρη μουσικού
Που παίζει το ίδιο μονότονο κομμάτι σε στίχους μιας πόρνης γκόμενας
Σε μια χαλασμένη κιθάρα που αντικατοπτρίζει την κατάσταση σου
Βαράω τις χορδές με βία και μίσος για να σε εκδικηθώ
Μα το μόνο που βγαίνει είναι είναι ένας απελπιστικός ήχος
Και μένω πάλι μόνος μέσα στο σκοτάδι παρέα με το βράδυ
Και σου φωνάζω δυνατά…….
ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ ΑΚΟΜΑ!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
