| |
Γι αυτήν χανότανε στιγμές σε μύριες θύμισες
πρώτα αυτή, μετά η ζωή και όλα τ’ άλλα
γέρος σακάτης πια μ’ ένα ποτήρι γάλα
τα πρωινά γι’ αυτήν μιλούσε στις μαγείρισσες
Εκατόν μία οι χρονιές του και δυο πόλεμοι
μνήμες ατέλειωτες ξυπνούσαν το βραδάκι
κι εμείς μικροί μα πετρωμένοι μπρος στο τζάκι
στιγμές πετιόμασταν θαρρείς ετοιμοπόλεμοι
Ήταν σαν να 'παιρνε η ψυχή χρώμα απ' τα ράσα του
μπρος μας σαν πάλευε τη μάχη να απλώσει
κάθε του λέξη μες στο τζάκι να πυρώσει
λες κι ο καπνός έκοβε πάλι την ανάσα του
Μια μέρα έσβησε η ανάσα του μονάχη της
κει που σωπαίνουνε του χρόνου οι καταρράκτες
κι αφού μας έγνεψε απ’ ονείρων εναλλάκτες
αποκοιμήθηκε γλυκά πάνω στη ράχη της
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
