| |
[align=center][I]Είμαι
το λυχνάρι με καμένο το φυτίλι
δίχως λάδι στο εκκλησάκι σου καντήλι
η πυξίδα κολλημένη στον μαγνήτη
το κελάρι στο ηλιόλουστό σου σπίτι
Είμαι
το καρφάκι στου ποδήλατου την ζάντα
η πολύχρωμη απαίσια τιράντα
το ζιζάνιο που τρώει τα λουλούδια
ο κακόφωνος που λέει τα τραγούδια
Είμαι
το αγκάθι που το δάχτυλο τρυπάει
που καμμία και κανείς δεν αγαπάει
ο τελάλης με τα άσχημα μαντάτα
σολανίνη στην γλυκιά σου την πατάτα
Είμαι
οξυγόνο σ’ ένα μίγμα ασετυλίνης
το κενό στο σταυρόλεξο που λείνεις
το παγάκι που γλυστράει τον χειμώνα
απ’ το στήθος σου αργά μέχρι το γόνα
μα θα ‘θελα να ‘μαι
το λυχνάρι μ’ αναμμένο το φυτίλι
στο εκκλησάκι σου ολόφωτο καντήλι
μια πυξίδα που τον δρόμο θα σου δείχνει
το κελάρι με του θησαυρού τα ίχνη
‘θελα να ‘μαι
το καρφάκι να κρεμάσεις την κορνίζα
το καλώδιο που έβαλες στην πρίζα
το ζιζάνιο το κρασί που οριμάζει
ο κακόφωνος τον φόβο που τρομάζει
‘θελα να ‘μαι
το αγκάθι που απ’ τον πόνο προστατεύει
στην αγάπη και στα όνειρα πιστεύει
ο τελάλης που μιλά για την αγάπη
και τον κόσμο όλον έχει για πελάτη
‘θελα να ‘μαι
οξυγόνο... της ζωής σου το αλάτι
στο σταυρόλεξο που λείνεις, ένα άτι
το παγάκι σαν διψάς το καλοκαίρι
μες στο στήθος σου να λιώνω και στο χέρι[/I][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
