| |
Ο χρόνος που χάνεται,
που χύνεται σαν μέλι,
μεθυστικός σαν έρωτας μα η πίκρα έχει στήσει καπου καρτέρι.
Στις φλέβες τα χρόνια σαν αίμα κοχλάζουν,
από τις πληγές που αιμορραγούν,
οι αναμνήσεις ουρλιάζουν.
Σκόρπια κομμάτια ονείρων,
στο χάος κοιτάζουν,
με κυνηγούν λυσσαλέα,
στα μάτια με κοιτούν και με χλευάζουν.
Ας ήταν ο ήλιος της ψυχής μου να ανατείλει,
με ξόρκια μια μάγισσα να με αναστήσει το δείλι.
Η ζωή,
ο θάνατος,
πιασμένοι χέρι-χέρι ,
σε ένα μακάβριο χορό που τέλος δεν έχει.
Φτωχοί και άβουλοι παρατηρητές,
βουβοί κοιτάζουν,
σε αυτή τη θεατρική σκηνή, κομπάρσοι μοιάζουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
