Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271230 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Σκοτεινός Ήλιος
 Υπάρχουν φορές που και το φως μπορεί να σκοτεινιάσει..
 
Έπαψε η βροχή, μια κι ο ουρανός αφού τα βρήκε με τη συνείδησή του, πως έκανε ότι μπορούσε για να ξεπλύνει τη βρωμιά, τα παράτησε. Και άφησε τον ήλιο να κάνει τη δουλειά του.

Να φωτίσει καμιά ψυχή, να την κάνει να καταλάβει που πάει. Αποτυγχάνει κι αυτός, αλλά δε σταματά να προσπαθεί, να παλεύει, να είναι εκεί. Όσο και αν φαίνεται πως ανταπόκριση δεν βρίσκει.

Όσο κι αν το φως του σε πολλές μοναχικές ψυχές, το μόνο που καταφέρνει είναι να τονίσει το σκοτάδι. Το σκοτάδι του κάστρου τους, της φυλακής τους, αυτής που πολλές φορές οι ίδιοι έχουν χτίσει.

Έτσι περνά με δυσκολία μες απ τους στενούς φεγγίτες, για να φτάσει στα πιο βαθιά υπόγεια, εκεί που κατοικούν. Και αποκαμωμένο πια, το μόνο που καταφέρνει είναι να φτιάξει σχήματα απ τη σκόνη που αιωρείται.

Οράματα χαμένων παραδείσων, μαρμάρινων πολιτειών με ολάνθιστες πλατείες και δρόμους στολισμένους με αγάλματα. Νησιών μες τη γαλαζοπράσινη θάλασσα με απέραντες ακρογιαλιές.
Εικόνες από ταξιδιάρικα σύννεφα που σχηματίζουν ουράνιους πίνακες απαράμιλλης ομορφιάς.

Εραστών πιασμένων χέρι χέρι κάτω απ τον έναστρο ουρανό, που σκορπίζουν φως και χρώμα γύρω τους. Που πετούν με τα φτερά της καρδιάς, που χάνονται στους δικούς τους κόσμους, που δημιουργούν μαγεία με ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο μια αγκαλιά.

Όνειρα θνητών που θέλησαν να ξεφύγουν απ τη σάρκα και τη «μοίρα» τους. Και να μεταμορφωθούν σ αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν. Πνεύματα λουσμένα στο φως, ζωντανά και ελεύθερα και όχι περιφερόμενα σαρκία.

Αλλά όσο ο ήλιος ανεβαίνει απομακρύνεται το φως απ τους φεγγίτες, κι όλα χάνονται. Και μένει η σκόνη που στροβιλίζεται μαζί με τα φαντάσματα των θαυμάτων που χάθηκαν στις αβύσσους της ψυχής.

Μένει η μοναξιά της απόρριψης, των ανομολόγητων φόβων, η κούραση, η άρνηση, το ζύγι. Μαζί με παλιές πυορροούσες πληγές που απλώνονται σαν γάγγραινα αγιάτρευτες μολύνοντας το μέλλον.

Και είναι αφόρητο το σκοτάδι πια μετά το φως όσο λιγοστό και άπιαστο να ήταν. Και απλώνεται ο βουβός λυγμός ως τον ουρανό. Και ο ήλιος ντροπιασμένος σκοτεινιάζει μια και τη γη δεν μπορεί να σταματήσει.

Και οι θεοί ακόμα γελούν..



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 6
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες,Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο
 
Venceremos
23-03-2007 @ 16:20
Ωραίες εικόνες. Ταξίδι μελαγχολικό. Καληνύχτα
Νεφελοβάτης
23-03-2007 @ 19:09
Σ ευχαριστώ. Μελαγχολικό ναι, αν και ακόμα ελπίζω για ένα καλύτερο τέλος... Καλή σου νύχτα.
agrampeli
24-03-2007 @ 02:25
μελαγχολικό αλλά όμορφο ::yes.::
Νεφελοβάτης
25-03-2007 @ 09:06
Σ ευχαριστώ Ναταλία
Ηλιαχτίδα
26-03-2007 @ 10:54
::smile.::
mantinada
27-04-2007 @ 16:38
Τι να πω για όσα η πένα σου αποτύπωσε στη δική μου ψυχή...
Μόνο κομμάτια σιωπής θα σου χαρίσω...
Γιατί η σιωπή είναι η μόνη που να μιλάει γνωρίζει...
...........
...........
...........

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο