| |
Μια πελώρια μολυσμένη λίμνη, ένας σάπιος κόσμος, το τέλος του Σύμπαντος
Ξεφτά η καθάρια ματιά της κιτρινισμένης φωτογραφίας
Δεν καταφέρνω πια την άθλια αγάπη μου
Με τις χούφτες μου ψαχουλεύω τα
Λασπόνερα για λίγη μέρα
Διψώ για φως
Μα αγνοώ που και πως
Θα αντέχω να γελώ σκυφτός
Στις θάλασσες που αρμένισα λυσσομανούν οι αέρηδες
Αμείλικτοι και απρόσωποι
Σαν κάθε βράδυ που περνάς απ’ τη σκιά του φεγγαριού
Στις καλύβες των κολασμένων και στον μικρό μου κόσμο
Μου πες ¨θέλω να μιλάς¨
Αχ, κόσμε τη χαρά σου σπαταλάς
Εκείνη ομορφότερη, με όσα όπλα κι αν χτυπάς
Τα όνειρα μου μ’ άφησαν και τ’ άφησα
Μα αν είχα κάποιο, λέω να ήταν μια
Πελώρια μολυσμένη λίμνη, ένας σάπιος κόσμος
Ή το τέλος του Σύμπαντος
Στο κέντρο της λίμνης εγώ, τζογαδόρος των
συμφορών μου
Στον κόσμο μου να ηθικολογούν οι φονιάδες
Και οι ληστές
Το Σύμπαν να λυτρώνεται επιτέλους
Φαντάζομαι η λίμνη να χει μιαν ελπίδα
και κάμποσες αχτίδες φως
Η δική σου παρουσία
Σκέφτομαι στον κόσμο μου να σπείρω
Λουλούδια
Η δική σου παρουσία
Είπα το Σύμπαν να τελειώνει στις κόγχες
των ματιών σου
Τίποτε δεν ανασαίνει πέρα από το χαμόγελο σου
Κάποτε ψιθύρισα στον καθρέφτη πως θα σε
Διώξω απ’ τη ζωή μου
Σταματώ. Ακόμη και οι αυτόχειρες αγαπούν
τη ζωή τους
Σου κρατώ κι εγώ αγάπη. Πιότερο ίσως απ’ ό,τι αντέχω.
Πάντα όμως μισώ τους εύκολους και γαληνεμένους έρωτες.
Τώρα θάνατος είναι η απουσία σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
