| |
| | Ψάχνοντας στα μάτια |  | | | Εσύ, τι βρήκες στα μάτια του; | | |
Ήταν ξημέρωμα και την θάλασσα την είχε πιάσει πάλι το μελωδικό της.
Το κύμα σιγοτραγουδούσε αδιάκοπα τον ίδιο αιώνιο απόκρυφο ερωτικό σκοπό.
Στην παραλία, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έδιναν μια λυσαλέα μάχη να διώξουν το μαύρο της νύχτας.
Και στο ατέλειωτο της αμμουδιάς, δυο σκιές, σαν μία, βαλόμενες από τις νικηφόρες αχτίδες του ήλιου, έστελναν τον έρωτα τους να απλωθεί μέχρι το πέρας του ορίζοντα.
Εκείνη, με το μάγουλο να ακουμπάει στον ώμο του, το πρόσωπο χωμένο στον αυχένα του, να τον ανασαίνει, σταθερά, ρυθμικά, κι αδιάλειπτα, όπως το κύμα που αργοσβήνει στον γιαλό ...
Και σε κάθε ανάσα της ρουφούσε ενα κομμάτι του μέσα της...
Ξανά, ξανά, ξανά...
Ώρες ατέλειωτες καθόντουσαν εκεί αγκαλιασμένοι, με εκείνη, ανάσα την ανάσα, να ρουφάει το είναι του ολάκερο...
Μέχρι που εκείνος τελικά χάθηκε μέσα της.
Κι από κείνη έμειναν μόνο τα χέρια και τα πόδια κι εκείνος είχε γίνει μέσα της, η ψυχή που τα κινούσε...
Κι ύστερα, κατά το λιόγερμα, εκείνη τραβήχτηκε, τον κοίταξε στα μάτια, και χάθηκε στο είναι του, ψάχνοντας να βρεί που'χει τρυπώσει η δική της η ψυχή...
Τότε, τα χέρια του τυλίχτηκαν πάλι γύρω της, κι εκείνη κατάλαβε...
Ήταν η ψυχή της που την αγκάλιαζε...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
jenny
31-03-2007 @ 00:35 | Στην παραλία, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έδιναν μια λυσαλέα μάχη να διώξουν το μαύρο της νύχτας.
kaloooo | | Δήμητρα
31-03-2007 @ 01:26 | ...................... | | ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
31-03-2007 @ 11:14 | Καλησπερα αγορι μου !!!!! Ο,τι κι αν ειδες, βρηκες, στα ματια της, να ξερεις πως ηταν η αληθεια.... αλλα τωρα που το ψυθιριζει η σκεψη μου...Ποια ειναι η αληθεια και ποιο το ψεμα....Τα σεβη μου και την αγαπη μου !!!!!! | | kin
31-03-2007 @ 12:01 | Καλησπερα...
Η αληθεια ειναι η αληθεια
Και το ψεμα ειναι το ψεμα
Και η αληθεια ειναι οτι οταν κοιταζονται στα ματια ειναι δυο ξενοι που ζουνε το ψεμα τους
Γιατι την αληθεια τους φροντισαν να την σκοτωσουν οταν ασπαστηκαν το ρητο που λεει...
"Δεν αξιζει να καταστρεψεις την ζωη σου για μια αγαπη"
Η αληθεια λοιπον ειναι οτι οι ανθρωποι ειναι ηλιθιοι
Στα χερια τους, οι λεξεις, το εργαλειο της σκεψης, γινονται "η αληθεια" τους αντι να ειναι το εργαλειο με το οποιο θα κινησουν την σκεψη τους για να κατανοησουν την ΖΩΗ
Κι ετσι ακουν την φραση...
"Δεν αξιζει να καταστρεψεις την ζωη σου για μια αγαπη"
Και σκεφτονται οτι ειναι λογικο το οτι δεν αξιζει να καταστρεψεις την ζωη...
Η καταστροφη της ζωης ειναι κατι αρνητικο, κατι τραγικο...
Και δεν κοιτουν παραπερα, για να δουν οτι η αγαπη δεν μπορει να καταστρεψει την ζωη διοτι η ΑΓΑΠΗ ειναι η ιδια η ΖΩΗ...
Κι ετσι μπλεκονται σε μια διαδικασια δημιουργιας καποιων προυποθεσεων που θα πρεπει να πληρει η καλη τους η ο καλος τους.
Κατι σαν βιογραφικο που θα πρεπει να παρουσιασει κανεις και το οποιο θα πρεπει να ειναι συμφωνο με την ζωη του αλλου
Προσεξε...Θα πρεπει να ειναι συμφωνο με την "ζωη" του αλλου...
Αυτο αυτοματως αναιρει την ΑΓΑΠΗ ως ΖΩΗ...
Οποτε οι ανθρωποι στην ουσια μπαινουν σε μια διαδικασια διευθετησεως αυτου που ονομαζουν "ζωη" αλλα στην ουσια δεν ειναι τιποτα αλλο παρα απλα "υπαρξη"
Κι ετσι μεσα σε αυτη την διαδικασια αρχιζουν να τακτοποιουν τα πραγματα της υπαρξεως τους...
"Πρωτα το πτυχιο, επειτα η αποκατασταση, κατοπιν οι καλες σχεσεις με τον χωρο μας, κατοπιν ενα ωραιο σπιτικο, ενα ωραιο σαλονι, ο καναπες στον τοιχο απεναντι απο το παραθυρο, το μεγαλο καδρο πανω απο τον καναπε, το τραπεζακι το μικρο δεξια του παραθυρου και αριστερα της πολυθρονας για να ειναι και βολικο, το βαζο με τα λουλουδια πανω στο χαμηλο τραπεζακι στο κεντρο να δεσποζει του χωρου, ο αντρας μου, αριστερα του καναπε και δεξιωθεν του σκρινιου με το ενα ποδι ελαφρα λυγισμενο να αναδυει εναν αερα ανεσης και σιγουριας...χχμμ...οχι, οχι δεν παει διπλα στο σκρινιο, δεν ταιριαζουν τα χρωματα, θα τον βαλω κοντα στο παραθυρο, να πεφτει το φως επανω του να κανει ανταυγειες στα μαλια του...γαμωτο, δεν ταιριαζουν τα ματια του...ααχχ γιατι να μην εχει λιγο ποιο ανοιχτοχρωμα ματια? πες μου που να τον παω τωρα? Καλα, καλα θα τον αφησω προς το παρον διπλα στο σκρινιο κι αργοτερα βλεπουμε, μπορει και να τον αλλαξω... | | TAS
02-04-2007 @ 16:22 | Ήταν η ψυχή της που την αγκάλιαζε... | | ΑΙΟΛΟΣ
03-04-2007 @ 22:14 | Από τα πιο όμορφα… αληθινά και τρυφερά γραπτά που έχω διαβάσει…
Να είσαι καλά Γιώργο… γερός και δημιουργικός…
Καλό Πάσχα να περάσεις…
| | maria_1607
15-06-2007 @ 04:20 | me sokare i teleftea strofi! katapliktiki!!
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
