| |
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
[B]Λ[/B]ύπες γελάσαν’ τη ζωή
για να της κλέψουν τη σιωπή
μα η μαγεία τ’ ουρανού
πέπλο ύφανε του νου.
Στου σύμπαντος την άκρη
πάντα γλιστρά το δάκρυ
και στην κρυμμένη διδαχή
ο ποιητής θυμάται.
Στου έπους την ανάμνηση
μονάχος βγάζει τη φραγή
στο βήμα που τον χώριζε
η μούσα του κοιμάται.
Κι αν ξάπλωσε στη κρύα γη
πάνω στα δυο του χέρια
ήταν για να διαβεί ξανά
από μια πύλη αιθέρια.
Με ένα άσπιλο φιλί
η Ουρανία τον καλεί
μέσα στου γαλαξία το φως
το μύθο να ξυπνήσει.
Χίλιοι στίχοι, χίλια αστέρια
άνοιξαν κλεισμένη βρύση
είναι η μνήμη μας αρχαία
σ’ όσα έχουμε αφήσει.
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
