| |
| | Απάνθισμα |  | | | Υπάρχουν όλα στους στίχους, απλά μια αναζήτηση κάνετε και βλέπετε ολόκληρο το ποίημα... | | |
[I][align=center]Έλα κοντά μου
φώναξε η Μαρία
τα μονοπάτια
όλου του Σύμπαντος
απόψε να βαδίσουμε
να ’χουμε ολάκερο τον κόσμο
κρυμμένο μέσα στο ταξίδι μας
ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό»
δε ζητάς τ’ αστέρια, ξέρω
μα, τι μπορώ να σου προσφέρω;
ο Παράδεισος δε βρίσκεται στο δρόμο μου
‘κει που ανθίζουν τα λουλούδια
‘κει που κλαίνε τα τραγούδια
εκεί ειν’ ο κόσμος μου
ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ
Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό»
κουράστηκε η ψυχή
από τα γράμματα
τα ρήματα, τα άσματα
τους ιδιωματισμούς
και τώρα ήρθε ο καιρός
για να σωπάσει
η γλώσσα που μου χάρισαν
η Ελληνική
Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ
Από το «Δροσοσταλιές»
για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν;
και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου
τα μάτια σου με στίχους περιγράφω
με μελωδίες απ’ του έρωτα τους μίσχους
λουλούδια που κάποτε ανθίσαν
κανείς δε με ακούει να τραγουδώ
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ;
Από το «Δροσοσταλιές»
σε διάβασα απ’ άκρη ως άκρη
στα πληγωμένα μονοπάτια
των χειλιών σου
κι ύστερα προσδιόρισα
τον τελικό προορισμό σου
κλείνοντας τα μάτια
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Από το «Δροσοσταλιές»
γλυτώσαμε απ’ τα ψέματα, Μαρία
μα δεν υπάρχει διάσταση
να κρύψω το κεφάλι μου
στο Λύκειο, δε διάβαζα βιβλία
κι ακόμα μέχρι τώρα
ούτε ίχνος ανακάλυψα
από εκείνο, τον πολύτιμο
τον αστρικό το χάρτη σου
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
μπορείς μονάχα να γελάσεις
έστω από σπόντα, ή από μίμηση
κι ένα χαμόγελο να στάξεις
για να σκοτώσεις
ο,τι κάποτε σε σκότωσε
ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΝΑ ΣΤΑΞΕΙΣ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
σου χάρισα το όνειρο
θυμάσαι;
μια χάντρα ήταν
θαλασσιά
να σε φυλά
από οιωνούς κακούς
κι όταν στα χέρια την κρατάς
να με θυμάσαι
ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ, ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ
Από το «Να σ'αγαπώ να μ'αγαπάς»
έι καπετάνισσα
για πού τραβά η ματιά σου;
έχει λοξέψει, απ’ τα χείλη μου
το βλέμμα
νιώθω, πως ο,τι κι αν χαρήκαμε
ήταν ψέμα
και πως τα στείρα μας καράβια
έχουνε μπατάρει
ΦΥΣΑΕΙ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
μην κοιτάς τα φεγγάρια
προς τον ήλιο, όταν δύει
τα φτερά σου προδίδουν
της νυχτιάς τα φανάρια
ΦΕΓΓΑΡΙΑ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
αύριο, λέω να μάθω την προπαίδεια
μεθαύριο το ρήμα “σ’ αγαπώ”
και το φιλί
κάποια στιγμή, δε μπορεί
θα μάθω για τον έρωτα
ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑ
Από «Το Άβατο»
φίλους έχω, τα στριφτά μου, το ράδιο να παίζει
ένα πένθιμο βαλς, για καρδιές που πονούνε
πώς μπορώ άλλο να ζήσω, τι μπορώ άλλο να πω;
πώς μπορώ να μεθύσω, απ’ το βλέμμα σου τ’ άγιο;
πώς μπορώ να κοιτάζω στο άδειο δωμάτιο
και παντού να απλώνει το φως, να μου λέει καληνύχτα;
ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ;
Από «Το Άβατο»
την παρθενιά μου
θα πουλήσω ακριβά
να γίνω πλούσιος κι εγώ
για να γαμήσω
κι έτσι ένα βράδυ σιωπηλός
θα τη ρωτήσω
αν τελικά τούτος ο δρόμος
αν της άξιζε
Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ
Από το «Μπλοκ Ιχνογραφίας»
κάνε με σκόνη, αλοιφή
κι ύστερα βάλε με, κατάπλασμα στα χέρια
όπως ανθίζουν τριαντάφυλλα παρθένα
και τ’ αφρισμένα πέταλα
σκορπίζουνε στο διάβα σου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Από το «Μπλοκ Ιχνογραφίας»
δως μου φιλιά για προσκεφάλι
τι άλλο να ’χω στη ζωή;
σεντόνια στρώνω, κεντημένα
τραβώ γραμμή στα ειπωμένα
και στων χειλιών μου τη ροή
ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ
Από «Το Άβατο»
δεν ξέρεις, ούτε τι χρώμα έχει το κέρμα
μόνο ξέρεις τι χρώμα, αφήνει ο χρόνος
στα σκονισμένα βιβλία και κιτρινίζουν
τότε είσαι μαθημένος, τότε γνωρίζεις
ΒΙΟΠΑΛΗ
Από «Το Άβατο»
κι έχω όνειρα ακόμα
έχω όνειρα ακόμα
στα φτερά σου, να γείρω το σώμα
να ντυθώ με δυο στάλες, απ’ το άρωμα
της ψυχής την κολόνια
και τραγούδια να πω, για έναν έρωτα
που δεν έμαθα ακόμα
ΦΤΕΡΩΤΗ ΑΜΑΖΟΝΑ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
ντύθηκα επισκέπτης, ν’ αλητέψω στα κορμιά παρθένων
κι ήθελα να ορμήξω στα μικρά κορίτσια
σα σκυλί, μα τρυφερά για να γλύψω
να φιλήσω τα παπούτσια τους, τα μαύρα λουστρίνια
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Από τα «Φύλλα Ημερολογίου»
και τα πλακόστρωτα πλημμυρισμένα στις συνοικίες
ρόδα κι αρώματα, παραθυρόφυλλα και μελωδίες
χιλιάδες χρώματα ντύνει ο έρωτας τα ζώα της πλάσης
ροζ τα κυκλάμινα, μοβ τα γεράνια και σιέλ της θαλάσσης
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Από το «Ω»
μας χώριζε μι’ απόσταση, ελάχιστη απ’ το τίποτα
την Άνοιξη, πιο γκρίζος ο καιρός
στα πράσινα τα κυπαρίσσια ταίριαξαν
τα μπλε σου μάτια, με τα δάκρυα όπως γέμισαν
Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ
Από το «Ω»
γαλάζιο σύννεφο, γλυκά σε νανουρίζει
και λέει τραγούδια, που δε σου ’χω ξαναπεί
ποιος τάχα άραγε, με έρωτα σ’ αγγίζει
ποιος σου χαρίζει, της γαλήνης τη σιωπή;
ΓΑΛΑΖΙΟ ΣΥΝΝΕΦΟ
Από το «42 Σταγόνες Δροσιάς»
μα εσύ μου πρόσφερες
ένα λουλούδι μαραμένο
και σαν το κράταγες στα χέρια
τα πέταλά του είχανε γείρει
κόκκινα, ρόδινα βαμμένα
ενώ το φύσαγε ο Βοριάς
ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΜΑΡΑΜΕΝΟ
Από το «42 Σταγόνες Δροσιάς»
αγόρασα ένα τριαντάφυλλο, να στο χαρίσω
μα μαράθηκε στο γυάλινο βάζο
και μαύρισε
σκλήρυνε, πέτρωσε, πάγωσε, νέκρωσε
κι ύστερα πέθανε
«το κόκκινο» φώναζα!
σώστε το κόκκινο τριαντάφυλλο
ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΑΠ’ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Από το «Ω»
τα πήρα εγώ τα γράμματα, στα γρήγορα
μα κόλλησα στους αριθμούς, στα σύμβολα
και ξέχασα στο χρόνο, ν’ αφαιρώ και τους καιρούς
να τρώω, από το κέντρο κάθε μνήμης μου
δημιουργώντας, τις περίτεχνες κουλούρες ιστορίας
ΧΑΛΚΟΜΑΝΙΑ
Από το «Ω»
παίξε με τα χρώματα και γέλα
στάσου εκεί, στο διάλειμμα
και ξεκαρδίσου κι άντεξε
μα άσε με, να αντιγράψω τη ζωή σου
πρέπει ν’ αποκτήσω, το πτυχίο μου
κίτρινο, είναι το χρώμα που γνωρίζω
ΠΕΝΤΕ-ΕΞΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
κι είναι γλυκό πιοτό ο έρωτας, μητέρα
σε ταξιδεύει, σε μιαν άγνωστη πλατεία
εκεί που παίζουν τα παιδιά, παιχνίδια αέρινα
στην πιο απόμακρη της πλάσης, πολιτεία
ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
ομορφιά μου, απέραντα
του ονείρου τα πλοία
έλα πάμε μαζί
αγκαλιά μου κρατώ, δυο βιβλία
στο ένα γράφεις εσύ
και τα δύο μαζί, ιστορία
ΙΣΤΟΡΙΑ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
θα ’ρθει μια μέρα, δε μπορεί, θα έρθει
με φόρα την καρδιά μου να την κλέψει
μαζί του ο έρωτας
Ο ΕΡΩΤΑΣ
Από το «Δροσοσταλιές»
όταν θα δώσεις το φιλί
θα πάρεις πίσω ένα φιλί
όταν χαρίσεις μι’ αγκαλιά
θα πάρεις πίσω μι’ αγκαλιά
κι αν θα ζητήσεις ουρανό
στα χέρια σου θα σμίξουνε
τ’ αστέρια
ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ
Από το «Δροσοσταλιές»
είναι ένα πάθος απρόσμενο, αχαλίνωτο
ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει
σ'ένα μπουντρούμι ανήλιαγο
χωρίς το φως του πρωινού, χωρίς λιακάδα
χωρίς το φως των αστεριών και φεγγαράδα
ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ
Από το «42 Σταγόνες Δροσιάς»
ψυχρή κι απρόσωπη εικόνα
μία απρόσιτη οθόνη, είναι το βλέμμα σου
κι η φαντασία να πλάθει όνειρα
πως τάχα είσαι το κορίτσι μου
και περιμένω να σε δω, για έναν αιώνα
WEB MESSENGER
Από το «42 Σταγόνες Δροσιάς»
εσύ που γέλαγες
ξεγέλασες τα όνειρα
με κοιτάζει αμήχανα, το βλέμμα
φοβισμένο
ο διοπτροφόρος έρωτας
με βρήκε μεθυσμένο
κι αναζητά στα φύλλα μου
το δροσερό πρωινό
ΙΩΑΝΝΑ
Από το «Μελλοντικές πεταλούδες»
βάφεται σκούρα η αμαρτία μας
στολίδι γκρίζο, όταν το φως τα λαχταρά
κι όταν ο ήλιος τα κοιτάζει
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ
Από το «Μελλοντικές πεταλούδες»
μας φούσκωσαν, τα κούφια λόγια της αγάπης
σκοτώστε τη, σκοτώστε τη, αμέσως να πεθάνει
να μην ακούμε πια, για ερωτευμένους και φεγγάρια
μήτε νεράιδες, μήτε κάστρα, μήτε ξένες πολιτείες
ΠΑΝΤΟΤΙΝΕΣ ΦΙΛΙΕΣ
Από «Το Ανέφικτο»
σε πλήγωσα μου λες...
σε πλήγωσαν φιλιά, κοχύλια κι άμμος
τα χείλη σου πλανέψαν, οι φεγγαριές
ΦΕΓΓΑΡΙΕΣ
Από «Το Ανέφικτο»
λοιπόν, ναυάγησα σε ύφαλο του χρόνου
με γκρεμοτσάκισε, καράβι μεθυσμένο
στ’ αχνά φανάρια του, το κρίμα είδα γραμμένο
κι όλου του κόσμου, είδα τη λύπη και τη ζήλεψα
ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
φιλιά, φιλιά σορόπια και μαγεία
στιγμή, γλυκειάς γαλήνης κι ευτυχία
θυμάμαι, πως στερνά μου χαμογέλασες
να σπέρνω το’ να γέλιο, τη φορά
ΘΥΜΑΜΑΙ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
όπως φυσάει έτσι το αγέρι
πάνω στα μαλλιά σου τ’ αξιόπλοα
είθε το σκαρί να μας πηγαίνει
έλα καπετάνισσα να φεύγουμε
ΤΑΞΙΔΙΑ
Από το «Δροσοσταλιές»
προσμένω
να μοιράσεις τις αξίες
τα πλούσια από ιδέες, ιδανικά σου
χρωμάτισε
τα καστανά μαλλιά σου
τα βλέφαρα που γιόμισαν με δάκρυ
ΠΡΟΣΜΕΝΩ
Από το «Δροσοσταλιές»
το καράβι είναι έτοιμο να αποπλεύσει
στολίζεται σήμερα με την κόκκινη παντιέρα
για καπετάνιο ορίσαμε τον παππού με τα γένια
το τσιμπούκι του καπνίζει ακόμα στις καρδιές
ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ
Από το «Δροσοσταλιές»
πουλιούνται σήμερα στην αγορά τα χείλια
κορμιά αγοράζεις, με τα φρούτα εποχής
θυμάσαι; Σου ’ταζα καράβια και στολίδια
για ένα ταξίδι, στο μακρινότερο αστέρι
Η ΑΓΟΡΑ
Από το «Δροσοσταλιές»
λουλούδι, στα στήθια μου π’ ανθίζει
σαν κύμα, σ’ ακρογιάλι ερημικό
μι’ αγάπη που σου γύρεψα, μιλάει
με ρώτησες κι αν πήρα μερτικό
ΦΥΛΑΚΤΟ
Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό»
στους καταρράκτες
των οφθαλμών σου
κρύβεται μια σκέψη
μια σκέψη είναι
απλά μια σκέψη
άσε την ελεύθερη
κι ίσως ν’ αντέξει
ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ
Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό»
είμαι ένας άγγελος
που κατοικεί στ’ αθώα μάτια σου
που σιγολιώνει απ’ τη ματιά σου
καθώς, σκυμμένος στη γωνιά
μετράει λίγο-λίγο
κάθε χτύπο απ’ την αγάπη σου
ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό»
μικρό, σκυφτό μου λουλουδάκι
άνοιξ’ τα πέταλα, φύσ’ αεράκι
διώξε τη θλίψη του και τη μιζέρια
παρ’ το μαζί σου, δείξ’ του τ’ αστέρια
ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙ
Από το «Μοναχικά Χρόνια»
βλέπω γύρω μου χρηματισμένα ζώα
που σα του σκύλου τις ορμές, απόψε γδύνονται
τον πληρωμένο έρωτα ζητάνε, για μια ώρα
τα κλώνια στις αμυγδαλιές, ανθίσανε
μα ο δικός μου ο ανθός, δεν άνθισε ακόμα
ΜΑΝΑ ΜΟΥ
Από το «Να σ'αγαπώ να μ'αγαπάς»
στα χέρια διάβασα, της μοίρας τρένο
και ήπια μονορούφι τον καπνό
μέσα στα μάτια μου
να βρεις το μυστικό
κι αύριο μέρα είναι
ΚΙ ΑΥΡΙΟ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ
Από το «Ω»
και ποιο το νόημα της ζωής, χωρίς τα χείλη σου;
σαν έρθει ο θάνατος, χωρίς την αγκαλιά σου
θα’ μαι μισός
θα’ μαι μισός
θα’ μαι μισός κι αμάθητος
ένα κοράλλι, δίχως θάλασσα
ένα παιδί, δίχως αγάπη
θα’ μαι λουλούδι, που μαράθηκε
προτού ο ήλιος το κοιτάξει
ΠΟΡΦΥΡΑΔΑ
Από το «Μελλοντικές πεταλούδες»
σε περιμένω από χρόνια
κι έχω αποστάξει μια κολόνια
από κόκκινα τριαντάφυλλα
π’ ανθίσανε νωρίς
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΧΡΟΝΙΑ
Από το «Μελλοντικές πεταλούδες»
Ήρθαν στιγμές που με πετούσες
στα ύψη του ορίζοντα, ψηλά στον ουρανό
και άλλες φορές που με μεθούσες
από το νέκταρ των γλυκών σου των φιλιών
ΕΡΩΤΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Από την «Ποιητική Συλλογή 2005»
κι απέμεινα μονάχος, στο βαγόνι
το τρένο να ουρλιάζει, να χτυπιέται
στις ράγες του, πετάχτε με κι εμένα
ανίκανη η καρδιά μου, ν’ αγαπιέται
Η ΑΓΝΩΣΤΗ
Από το «Χρυσό Καράβι»
προτού η αυγή ξημερώσει
η αγάπη
μου δείχνει τα δόντια
και μια νοσοκόμα
ψηλή σαν αγιόκλημα
τρέχει και σβήνει
τα φώτα
ΠΕΘΑΙΝΩ
Από το «Χρυσό Καράβι»
η ζωή μου βρίσκεται στα πόδια σου
την έχω καταθέσει στις πατούσες σου
μπορείς να με συνθλίψεις, όμορφα
μπορείς έτσι γλυκά να με τελειώσεις
ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ
Από «Το Ανέφικτο»
αστέρι αν είσαι
δως μου δύναμη να ζήσω
τα όμορφα χέρια
τύλιξε γύρω μου
πάρε με αγκαλιά
θέλω πριν έρθει το πρωινό
να σ’ ανταμώσω
να γίνω ένα
με τ’ αστέρια τα λευκά
ΑΣΤΕΡΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ
Από το «42 Σταγόνες Δροσιάς»
μείναμε εκεί, μέσα στη βροχή
σαν ερωτευμένοι κρίνοι
κι αν μαραζώσαμε, ύστερα
πειράζει;
αρκεί, που ζήσαμε το όνειρο
στα πιο απόμακρα ταξίδια
της φαντασίας μας
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Από το «Μελλοντικές πεταλούδες»
~~~~[/align][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
primavera
01-04-2007 @ 14:27 | είναι πολλά εκείνα που ξεχωρίζω...
αλλά εγώ για ακόμη μια φορά θα σώσω το κόκκινο τριαντάφυλλο! να έτσι ::kiss.:: | | primavera
01-04-2007 @ 14:27 | http://www.fiftyflowers.com/ProductImages/roses/variety/redintiutionbig.jpg | | Γιώργος_Κ
01-04-2007 @ 14:38 | Μικρή και τριανταφυλλένια, μικρή και τριανταφυλλένια ::love.::
::kiss.:: μακια! Καλησπέρα Νικολίνα! | | elenitheof
01-04-2007 @ 15:02 | Γιώργο, υπέροχο το απάνθισμα! ::love.::
"αρκεί, που ζήσαμε το όνειρο
στα πιο απόμακρα ταξίδια
της φαντασίας μας"
| | Γιώργος_Κ
01-04-2007 @ 15:10 | Καλησπέρα κι εδώ Λενιώ!!!! ::love.::
Πολλά φιλιά και καλή σου νύχτα!!!! ::kiss.:: | | mikrimagissoula
01-04-2007 @ 15:44 | Όλα υπέροχα...
θα τολμήσω να ξεχωρίσω το:
"για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν;
και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου
τα μάτια σου με στίχους περιγράφω"
::smile.:: | | Γιώργος_Κ
01-04-2007 @ 15:49 | thank you, σ' ευχαριστώ! ::kiss.::
Πάρε ολόκληρο το ποιηματάκι για καληνύχτα...
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=24059
| | mikrimagissoula
01-04-2007 @ 15:55 | Είχα δίκιο...το λάτρεψα και ολόκληρο...
"καλύπτεται η μιλιά μου απ'τα κύματα
και μόνος για έναν έρωτα, πενθώ."
Καλό βράδυ λοιπόν... ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
