| |
Μεσημέρι. Στη θάλασσα.
Εδώ σ’ ενός βράχου τη ρωγμή ξεροσταλιάζω
για μια άνοιξη.. Προσμονή.
Κάμποσοι γλάροι πετούνε πάνω μου φλυαρώντας
στη γλώσσα της ελευθερίας.
Δυο τρεις λέξεις που τολμούν, ακροβατούν στα χείλη μου
και πνίγονται στο αδυσώπητο γαλάζιο
πριν αποκτήσουν λόγο ύπαρξης..
Ξεθυμασμένη η φωνή της θλίψης με καλεί από
κάπου πέρα απ’ τον ορίζοντα..
Και δεν την ξεγελάς πια με τραγούδια και ποιήματα.
Ούτε με εξόδους και καινούρια ρούχα.
Κύματα θροΐζουνε ηδονικά..
Κι ύστερα τίποτα.
Σιωπή προμηνάει την ομορφιά της δύσης.
Μα εγώ δε θα’ μαι εδώ τότε...
Θέλω να θυμάμαι τον ήλιο όπως είναι τώρα: Παντοκράτορας.
Η λάβρα του να χαυνώνει το νου..
Ηλιοτρόπιο η ψυχή μου, ρουφάει γουλιά γουλιά το φως του..
Μα γίνεται να νιώθεις μόνος στην αγκαλιά ενός μεσημεριού
ζωγραφισμένου με τα πιο κατακτητικά χρώματα;...
[I][B]«Καλή Ανάσταση!»[/B]
Κι έχω φορτώσει σε τούτη την ευχή
τους φόβους και τα ουρλιαχτά ενός ολόκληρου χειμώνα.. [/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
