Πάλη λέξεων από το πρωί.
Ανεπαρκείς προσδοκίες συναισθήματος.
Την ασπίδα μου, ρίχνω στο έδαφος
και κρατώ μιαν αγάπη.
Κούραση αγώνος, εξαντλητική
κοιτώ προς όλες τις κατευθύνσεις
να αντικρύσω τον εχθρό.
Βλέπω ένα ρυάκι
και αντιμάχεσαι έναν ποταμό....
Πόσο πιο πλήρης είμαι από σένα...;
Δύο πόδια πήλινα με κρατούν όρθια και
προτιμώ να μου τα σπάσουν άλλοι,
παρά εγώ...
Παλιότερα, θα διάλεγα το δεύτερο.
Τώρα, οι ώμοι μου είναι αιμορραγόντες και κατεαγότες
και δεν αντέχουν βάρος ευθυνών χαντακωμένων συναισθημάτων.
Αφού είναι να γίνει, προς τι η αναμονή;
Ριψασπιδα, πια,
σε αναμένω...
