| |
| | Χαμογέλα |  | | | Μια καλησπέρα σε όλους. | | |
Ακροβατούμε σε όνειρα, σε συναισθήματα, σε σκέψεις, σε πόθους και σε πάθη. Με φόβους, ανησυχίες, αδυναμίες και ενοχές παλεύουμε. Με τα πρέπει που πάνε κόντρα σε θέλω, με τα θέλω που δεν ήρθαν ή που έφυγαν. Μ αυτά που δεν προλάβαμε. Και μπορεί όλα μαύρα να φαίνονται και έρημα. Αξεπέραστα, βουνά, κάποιες φορές.
Και τότε κάθεσαι κι αφουγκράζεσαι, και μες απ’ τους μυστικούς ανέμους της ψυχής σου, φανερώνονται εικόνες.
Εκείνο το παλικάρι που είδες να φέρνουνε μια καλοκαιρινή αυγή σε ένα νοσοκομείο στο Διδυμότειχο. Οδηγούσε νταλίκα για τη Βουλγαρία είπανε. Και δεν είχε αίματα πουθενά και νόμιζες πώς να σε λίγο θα σηκωθεί απ’ το φορείο. Μα ήτανε πεθαμένο. Με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη σαν να κοιμόταν και να έβλεπε όνειρο.
Εκείνο το γνωστό, που πάντα χαρούμενος είναι, και έχει κάτι να σου πει, έτσι για να γελάσεις. Και πας να του πεις τον πόνο σου. Και σου λέει μην ανησυχείς, υπάρχουνε και άλλα. Και τα δικά του τότε ακούς. Πως έχει μια ασθένεια, ρευματική, που δεν έχει ακόμα γιατρειά. Και που μπορεί να τον αφήσει ανάπηρο σε λίγα μόλις χρόνια. Και που πάντα γελά και το παλεύει και μια καλή κουβέντα έχει να πει.
Και σαν να έφαγες γροθιά καταλαβαίνεις. Περαστικοί όλοι είμαστε από δω. Ναι το ξέρουμε, αλλά πόσες φορές το νιώθουμε στα αλήθεια;
Και όλα σου φαίνονται περαστικά, όσο και αν σε πληγώνουν. Και επιλέγεις. Επιλέγεις να θυμάσαι το φως απ' ότι αγάπησες που τώρα πια δεν το 'χεις, και συνεχίζεις, όπως μπορείς.
Και λες ζήσε βρε ψυχή μου, κι ας ματώνεις, χαμογέλα βρε καρδιά μου, κι ας πονάς..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Guard1an_Ang3l
05-04-2007 @ 14:38 | πολύ ωραίο, με συγκήνισες... ::cry.:: | | Ηλιαχτίδα
05-04-2007 @ 14:46 | ::smile.:: | | Tαπεινό χαμομηλάκι
05-04-2007 @ 14:57 | Πολύ πολύ καλό!
::smile.:: | | primavera
05-04-2007 @ 15:17 | Και λες ζήσε βρε ψυχή μου, κι ας ματώνεις, χαμογέλα βρε καρδιά μου, κι ας πονάς..
αλλά πόσο ?
ε ?
πόσο ?
| | KTiNoS
05-04-2007 @ 15:31 | έτσι ...
::wink.:: | | SΤAVRIANNA
05-04-2007 @ 15:35 | Πολύ καλό! | | Νεφελοβάτης
05-04-2007 @ 16:13 | Μαρία σ’ ευχαριστώ. Και αφότου το έγραψα συνειδητοποίησα πως είχα και το δικό σου στο μυαλό, το χτεσινό.. ::blush.::
Ηλιαχτίδα όμορφο το χαμόγελό σου, φωτίζει όπως πάντα. ::smile.::
Σ’ ευχαριστώ Αρετή.
Πονάει πολύ κάποιες φορές Νικόλ. Και το χαμόγελο δεν είναι εύκολο τότε. Ούτε το να ζεις. Αλλά και τι άλλο; Και πάντα θα είναι μέσα μας, όλα. Τουλάχιστον λες, ας κρατήσω την ομορφιά όσων έζησα.. Και θες να κάνεις ένα βήμα, όπως μπορείς..
Έτσι φίλε μου, έτσι..
Σ ευχαριστώ Σταυριάννα.
Καλό μας βράδυ. | | iokasth
05-04-2007 @ 17:09 | Επιλέγεις να θυμάσαι το φως, από οτι αγάπησες και τώρα πια δεν τόχεις...
Πολύ ωραίο!!! και...ας το αγάπησες ... ίσως δεν το είχαμε και ποτέ...
Ν. | | Νεφελοβάτης
05-04-2007 @ 22:27 | Ίσως να 'ναι και έτσι Νεφέλλη. Πάντως ξέρουμε πως αγαπήσαμε, άσχετα με το που βγήκε..
Καλό μου βραδύ, καλό σου ξημέρωμα.. ::cool.:: | | Ηλιαχτίδα
05-04-2007 @ 23:26 | Πολυ καλο... ::rol.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
