| |
Πάλι ξεχάστηκα στις όχθες μιας εικόνας
Κι αποκοιμήθηκα με χείλη σφραγιστά
Είναι παράτολμος και κρύος ο χειμώνας
Και κάπου μέσα μου βουλιάζω σιωπηλά
Μέσα στο βάθος της χαμένης μου ελπίδας
Στο πιο απρόβλεπτο παρόν μου απ’ το χθες
Μιας ακατάπαυστης και κρύας καταιγίδας
Νιώθω το χάος μ’ απειλές και ενοχές…
Δεν περιμένω πια ο κόσμος να αλλάξει
Ούτε να έρθουνε ημέρες πιο καλές
Αυτό που ήμουν το’ χει ο χρόνος πια ρημάξει
Στις πιο παράξενες του νου μου διαδρομές
Κι αν δραπετεύω κάπου-κάπου και το σκάω
Και αλητεύω σε κλεμμένες αγκαλιές
Είναι γιατί μες το παρόν μου δεν χωράω
Και προτιμώ έτσι να ζω χωρίς ντροπές….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
