| |
Τι να σκεφτόταν άραγε η ευγενική ΙΣΑΡΟΥΣ
με το άσπρο δέρμα και τα γεμάτα θλίψη μάτια
αιώνες πριν στο δυτικό Φαγιούμ,
εκεί που όταν φυσάει νότιος άνεμος
φέρνει την άμμο ολόισια στις κόγχες
όταν με δίχως ίχνος αυταρέσκειας πόζαρε
μπροστά στον πιο γνωστό ζωγράφο του θανάτου
που παίρνοντας για αντάλλαγμα σιτάρι και κρασί
προσφέρθηκε να της προσφέρει αθανασία;
Μαλλιά αλειμμένα με κερί , μαύρα, στιλπνά
δεμένα κότσο πίσω απ’ το κεφάλι
ώστε να φαίνονται καλά τα ενώτια της:
δίσκοι χρυσοί, δώρο του ανδρός της απ’ το γάμο,
και πάνω στο λαιμό της μια ημισέληνος
-σημάδι γονιμότητας κι αγνότητας μαζί-
γυαλίζει, εκπέμποντας
ακμαίες παρελθούσες λάμψεις
τα φρύδια της γραπτές χορδές τόξων αδόξων
στοχοποιούν και σημαδεύουνε το χρόνο
και τα ψιμύθια στις παρειές πασχίζουν
να κρύψουν την ωχρότη του προσώπου.
Λες και μπορεί να νικηθεί η φθορά,
να εξορκιστεί το τέλος
Μ’ ένα χρωστήρα, μ’ ένα πορτραίτο ακοίμητο…
Φαγιούμ. Νεκρόπολη.
Μετά από αιώνες βλέπει το φως του ηλίου ξανά
η ευγενική ΙΣΑΡΟΥΣ με το άσπρο δέρμα
-Που είχε κοιμηθεί με την επιθυμία
και την οικτρή ψευδαίσθηση να ξαναδεί τον κόσμο -
με μιαν ανέκφραστη σιγή –ή μήπως θλίψη ;-
στα σφραγισμένα χείλη της ….
Δίνοντας χρώμα ,ωστόσο, του άχρωμου
ψυχρότατου θανάτου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
