| |
Πέρασαν ώρες από τότε...
Μάτωσα με νευρικές κινήσεις που σημάδεψαν με ακρίβεια την απωθητική ασυνάρτητη άπνοιά μου. Ανάπηρα ζωύφια σημάδευαν τη σκέψη μου. Τη χώριζαν στα δυο, στα τρία, σε χίλια κομμάτια που δε θα αναστηθούν ποτέ. Έρπονταν και μαζί τους άρχισα να σέρνομαι κι εγώ. Σύρθηκα σε όλο το μήκος της δανεισμένης μου ζωής. Η γλώσσα μου σκλήρυνε απ’ το αμμώδες ζουμί του τέλματός μου [...]
Χαστούκιζα τα μπράτσα μου και μόνο ώρες αργότερα αντιλήφθηκα υπολείμματα ανέραστων κουνουπιών που ρουφούσαν την ήβη μου. Ένα πυκνό στρώμα ομίχλης, όμοιο με τη σκόνη που κατεβαίνει απ’ το φεγγάρι, θόλωνε τα κάγκελα δίπλα μου και δημιουργούσε άπειρους μονοσήμαντους συνειρμούς λύπης, ορκισμένη και αυτή να με συνθλίβει αιώνες τώρα...
Τα δέντρα, τα παρατηρούσα ακίνητα. Οι δαίμονες που τα συντηρούν, φαίνεται πως μοχθούσαν να τα συγκρατήσουν.
Τα κόκκινα μανταλάκια που καταπίεζαν τις πετσέτες, κουρασμένα από το βάρος μιας υγρής δυναστείας, βάραιναν και γλιστρούσαν. Το άπειρο απειλούσε να τα καταπιεί. Πού πάνε τα μανταλάκια όταν γλιστράνε ; Το άπειρο είναι η κόλασή τους. Ποιος να ‘ναι άραγε ο παράδεισός τους;
Οι άβολες καρέκλες άρχισαν να ξερνάνε αστραφτερές πορδές και αμέσως μετά την ηδονή ακούραστων, σκληρών, εφηβικών οργάνων.
Ξαφνικά ο αέρας μου σώθηκε. Τον κατανάλωσε όλον μια τεράστια κοιλιά με πρόωρη, πυκνή τριχοφυία που έδωσε όμως απαντήσεις στην απειρία μου: «Listen to me.... I sound like a goddamn writer... » είπε η κοιλιά κι εγώ φοβήθηκα.
Δεν υπάρχει δύο. Μόνο ένα και τρία... Ή ένα και τρία, ή μόνο ένα , ή μόνο τρία.
Βλέπεις; Πάντα δίνω μέσες λύσεις στη σκέψη μου. Παλιά έλεγα «Φεύγω », μόνο αυτό... Τώρα δείχνω μεγαλύτερη συγκατάβαση: «Ίσως και να μείνω».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
