| |
Η ιστορία της ζωής μου ξεκίνησε με έναν θάνατο…
Τότε που’ σπάσαν τα νερά και το εννέα μηνών ψάρι έμεινε άνυδρο να σπαρταράει…
Τότε που το μυστήριο της ζωής έκανε το καθημερινό του θαύμα και το ψόφιο ψάρι έγινε άνθρωπος, ανυπόμονος να βγει απ’ τη κοιλιά της μάνας του και να γνωρίσει την φυσική του εξέλιξη…
Τότε το ψάρι έμεινε αβοήθητο… Μόνο… Κανένας δεν το φρόντισε… Κανένας δεν το περιποιήθηκε… Κανένας δεν το έθαψε…
Και έγινε φάντασμα…
Και στοίχειωσε το πίσω μέρος του υποσυνείδητου του ανθρώπου που τόσο αισχρά το εκμεταλλεύτηκε και το σκότωσε για να γεννηθεί ο ίδιος…
Εκεί, στο πίσω μέρος του υποσυνείδητου, βρήκε νερό καθαρό, τροφή μπόλικη. Βρήκε κοχύλια κλειστά και άμμο… Πολύ άμμο… Μόνο οξυγόνο δεν βρήκε… Και χάρηκε…
Ξανάρχισε να κολυμπάει… Ατάραχο, ήρεμο…
Ναι, σαν φάντασμα ένιωθε πιο όμορφα…
Μα άρχισε να ταράζει τα νερά… Τα νερά του υποσυνείδητου… Του ανθρώπου που είχε στοιχειώσει…
Εκείνο όμως ατάραχο… Ήρεμο… Χαρούμενο… Με ένα συνεχόμενο χαμόγελο… Όμορφο… Και οικείο… Πολύ οικείο… Να, σαν το χαμόγελο ενός δελφινιού…
Ο άνθρωπος ποτέ του δεν κατάλαβε, ποτέ του δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί η όψη ενός δελφινιού τον ηρεμούσε τόσο… Γιατί τον συγκινούσε τόσο… Γιατί του μετέδιδε τόση οικειότητα…
Την ίδια οικειότητα που ένιωθε προς τον θάνατο…
Το ψάρι θέλησε να του εξηγήσει… Να μου εξηγήσει…
Μην πεις τίποτα, ψάρι… Δεν χρειάζεται να ξέρω… Σκάσε… Και κολύμπα… Τάραξε κι άλλο τα νερά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
