| |
[align=center]ΤΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
- Σ' ένα θρυμματισμένο τζάμι αφήνω μια σιωπή να ουρλιάξει
και μέσα στ' άχρονά μου δώματα δυό λέξεις
προσπαθούν να χαρακτούν
μπας κι η λήθη μου
με
λησμονήσει...
Αμαρτίες πολλές εκέντησα στα νεανικά μου χέρια
και στο στήθος, που πάνω πόρνες ξάπλωσαν
μέχρι η αυγή
να τις φοβίσει.
Σ ενός χαρτιού τη πένθιμη τη μουσική ,
γυναικεία ονόματα της χάρισα για νότες
και μια αιθέρια μπαλάντα θλιβερή
ερίγησε, στου κύματος τη σιωπή τη τελευταία ,
σαν προσευχή σαμάνου της ερήμου...
- Δαίμονες μόνο συνάντησα εγώ με προσωπεία θεικά
στα μέρη όπου τη ματωμένη σάρκα
για Θεία Κοινωνία τη μοιράζουν...
Τέρατα δύσμορφα και σιωπηλά ,
με μάτια που σε ψυχή ποτέ δεν οδηγούν ,
άκουσα τραγούδια να ψελλίζουν.
Μα τα σημάδια,πού' χανε στο σώμα και το πνεύμα ,
τα κούρασαν,
δεν άντεξαν,
και πιά δεν τραγουδάνε...
-Είναι η πανσέληνος που μέσα μου εγώ φοβάμαι...
Δεν θα σου πω νά'ρθω μαζί σου.
Ποτέ αδυναμία δεν έδειξα.
Μονάχα για μια στιγμή καταραμένη.
Γι' αυτό και τώρα τους δρόμους
εραστών απόκληρων, σαν φάντασμα σιωπής διαβαίνω.
(μονάχα μια στιγμή...)
-Μέθυσα με τη πύρινη και καλοκαιρινή της κάψα
και
θέλησα τα χάδια της,
σε κάποιο κουτί απο ελεφαντόδοντο και μαύρο ασήμι ,
να τα κρύψω...
( Η φωνή ψυθίρισε σχεδόν με βάσανο βγαλμένη
κι ανάσα ασθματική...
Σαν ανατολίτικο λίκνισμα παρθένας
μες στα πέπλα της τ' αραχνούφαντα ,
που πάνω στα πάθη πια τ'ανδροπρεπή χορεύει ,
κι ερωμένη γίνεται στα όνειρα που αμαρτία δεν χωρά...)
Δεν ωφελεί...Ο δρόμος μας καλεί να τον βαδίσουμε λοιπόν
κι οι αλυσίδες μας θα κάνουνε σαν άλλοτε σ'εμάς σιγόντο..
Τί θα χάσουμε απ'αυτά που ήδη έχουμε χάσει ;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
